Met belangrijke problemen op wereldniveau moeten wij straks gaan stemmen voor een nieuwe regering in ons eigen kikkerland. Dat is lastiger dan ooit omdat zich zoveel nieuwe partijen hebben aangediend voor de bescherming van ons land. Want dat lijkt nodig. Anno 2017 menen we dat het kwaad van buiten komt en dat we ons eigen territorium beter moeten bewaken. Wij, kikkers, zijn als de dood voor de ooievaar: de politiek op wereldniveau.

Het leven zonder buitenland

Zonder vrije handel en verkeer met het buitenland is het leven niet meer voor te stellen. En zonder internationale samenwerking vallen al onze verworvenheden in puin. Als we de grenzen dicht doen voor anderen, doen anderen ze ook dicht voor ons. En dan zitten we daar, met onze overproductie aan bloembollen en kaas en onze kenniseconomie waarin mensen zijn verleerd om hun handen te gebruiken. Dan kunnen we lekker in onze buurt blijven en voor elkaar gaan zorgen. En niemand hoeft een ander meer voor rotte vis uit te maken omdat we allemaal keuterboeren zijn.

Meten met twee maten

Juist door de open grenzen zijn we gewend aan het beste van het beste, hebben we alles en mogen we alles. Het probleem is alleen dat we met twee maten zijn gaan meten: wat wij onszelf toe-eigenen gunnen we een ander niet. Wij hebben –ooit- volkeren beroofd (en zelfs vermoord) omdat we graag wilden hebben wat zij wel hadden en wij niet. En wij menen het recht te hebben in bikini of korte broek in moslimlanden rond te lopen terwijl wij de boerka hier verbieden.

Dus waar moet dat heen met ons kikkerland, waarin mensen vaak tegenover elkaar staan in plaats van zij aan zij? Willen we echt terug naar al die valuta, paspoorten, visa en handelsbeperkingen? Willen wij ons onmogelijk maken in het buitenland, zodat wij daar dan –heel terecht- met argusogen worden bekeken omdat we van die onhandelbare kaaskoppen zijn?

Stem Wijzer

Denk dus na voor je in maart jouw stem uitbrengt. Besef dat ‘samen’ belangrijker is dan ‘ik’. Denk mee in positieve zin over wat voor onze kleinkinderen belangrijk zal zijn. En probeer andere volkeren te verwelkomen in plaats van tegen te houden. Want ooit komt er een moment dat er maar één volk is omdat nationaliteiten en rassen zich altijd zullen blijven vermengen. De meeste mensen hoeven niet ver in hun stamboom te duiken om iemand van buitenlandse komaf te vinden, of een bloedverwant die naar verre oorden is vertrokken.

Zo migreren mensen al eeuwen, heen en weer.

Het skelet: staan voor onszelf

Er niet toe doen

Het aantal persoonlijkheidsstoornissen dat er in de DSM naar voren komt is nauwelijks te tellen. Vaak gaat het om dezelfde symptomen, maar in een andere verhouding tot elkaar. Het betreft mensen die niet in contact staan met hun eigen kern en zich in de buitenwereld gedragen als iemand anders. Ze hebben geen controle over hun levensenergie en zijn voortdurend op zoek naar de bevestiging van hun bestaan. Want in hun onbewuste zitten ze met een oer-twijfel omtrent zichzelf en zijn ze ervan overtuigd dat ze er niet toe doen.

Borderline: als een losgeslagen kudde

De Borderline persoonlijkheidsstoornis is een veel omstreden en complexe stoornis die in de afgelopen decennia verschillende betekenissen heeft gehad. Maar altijd gaat het om iemand die uitermate labiel is, chaotische relaties heeft, de behoefte heeft om verzorgd te worden, met een neiging tot verslaving en zelfdestructie (automutilatie en suïcide).

De emoties en innerlijke drijfveren van de ‘borderliner’ vliegen -als een losgeslagen kudde- alle kanten op. Hij of zij is niet in contact met de eigen emoties en kan als het ware geen leiding geven aan zichzelf. Toetst de eigenwaarde voortdurend aan die van een ander, wat resulteert in een gevoel van minderwaardigheid. Dit negatieve gevoel wordt vervolgens gecompenseerd door zichzelf op te blazen en andermans grenzen te overschrijden.

Meervoudige persoonlijkheidsstoornis: verlies van zichzelf

Mensen met een zogenaamde MPS (meervoudige persoonlijkheidsstoornis) hebben –evenals de borderliner- een gebrek aan eigenwaarde en contact met zichzelf. Maar deze persoon is meer begerig en bezitterig dan de borderliner, met een sterke behoefte om boven anderen uit te stijgen (iemand in zijn macht te hebben). Daardoor presenteert hij zich regelmatig als een andere persoon die groots en belangrijk is. Hierin verliest hij zichzelf volledig en weet hij ook werkelijk niet meer wie hij in die andere persoonlijkheid is (geheugenverlies).

Welkom op aarde

Mensen met een persoonlijkheidsstoornis zullen (weer) in een goed contact moeten komen met zichzelf en moeten accepteren wie ze zijn (overgeven aan het eigen IK). Maar dat is geen eenvoudige opgave. Want hier komen we opnieuw (net als bij ADHD en autisme) het probleem tegen dat alles en iedereen langs de lat van het perfectionisme wordt gelegd.

Zolang wij zwangerschappen plannen, steeds ‘strengere eisen’ stellen aan onze prinsjes en prinsesjes (ook als ze nog niet geboren zijn) en er alles aan doen om ze als geweldig en foutloos aan de wereld te presenteren, kan een gevoelige geest/ziel daar letterlijk bang en gestoord van worden.

Dus de enige hoop op geestelijk gezonde mensen ligt in een warm welkom op aarde van ieder nieuw wezen, ongeacht wie hij of zij is. Zonder dat daar allerlei kunstgrepen aan te pas komen en zonder enig voorbehoud!

De kikker en de ooievaar

Veel voorkomende persoonlijkheidsstoornissen zijn ADHD en Autisme. De wetenschap wil ons doen geloven dat dit ‘in de genen’ zit, maar dan is het de vraag hoe dit in de genen terecht komt als de ouders deze aandoening zelf niet kennen. Hoe kunnen de cijfers dan in een decennium zo explosief toenemen als het ongeveer 25 jaar duurt voordat er een nieuwe generatie is en de eventueel ‘foute’ genen zich gereproduceerd hebben?

Daarnaast heeft men ontdekt dat er in gevallen van ADHD kleine afwijkingen in de hersenen zitten. Maar is dat werkelijk de oorzaak of is het gewoon een ‘bijkomend verschijnsel’? (zie ook mijn artikel over de hersenen).
Zouden deze aandoeningen, net als alle andere kwalen, niet gewoon een signaal zijn dat er iets aan de hand is met de geest of ziel?

ADHD: ‘geef mij de ruimte’

De psychologische betekenis van ADHD is dat de betreffende persoon vastzit in zichzelf en alle kanten op stuitert omdat hij niet weet wat hij van zichzelf mag laten zien. Alle drijvende krachten hopen zich in deze persoon op om -op onvoorspelbare momenten- ongecontroleerd naar buiten te komen. Hij voelt zich in zijn expressie tegengehouden door ouders of opvoeders die als twee tegengestelde ‘richtingaanwijzers’ functioneren.

Iemand met ADHD heeft een sterke behoefte aan een weidse, psychische ruimte en een bevestiging dat hij zijn eigen talenten tot uitdrukking mag brengen. Hij vraagt als het ware om een erkenning van zijn unieke zijn waardoor hij zich veilig en beschermd kan voelen.

Autisme: ‘ik kan niets’

In alternatieve kringen wordt autisme ook wel een ‘incarnatieweigering’ genoemd: het leven beginnen met tegenzin. Deze persoon voelt zich op voorhand mislukt en buitengesloten, onwaardig om aan het leven deel te nemen. Hij leeft met de angst en de overtuiging dat hij niet kan voldoen aan alle voorwaarden om een goed mens te zijn, is te kritisch op zichzelf en voelt zich allerminst compleet en veilig. Hij bouwt een muur op rond zichzelf waardoor hij zich letterlijk afsluit van het leven en in zijn kleine comfortzone kan blijven.

Iemand met autisme heeft dan ook actieve ‘verwelkoming’ nodig van zijn eigen persoonlijkheid zonder dat er allerlei eisen aan hem worden gesteld. Hierdoor zal hij een beter contact met zichzelf kunnen ervaren zodat hij ook in contact kan treden met anderen.

Bij zowel ADHD als autisme draait het dus om een eigen plek in het leven, om voldoende waardering en respect voor wie ze (willen) zijn. Maar terwijl de ADHD-er zich in zijn uiting bekneld en tegengehouden voelt door mensen om zich heen, bouwt de autist zijn muren van binnenuit.

Protest tegen onze maatschappij?

Als je hier goed naar kijkt, dan is het ineens niet meer verwonderlijk dat ADHD en autisme (en alle varianten daarop) zo veel voorkomen in onze maatschappij. Op allerlei manieren proberen wij immers de mens te modelleren en in een harnas te hijsen van perfectie. En in dit streven gaat het individu, die unieke eigen persoon, telkens ten onder.
Is het dan vreemd dat zielen, die hun volgende reïncarnatie tegemoet zien, daarvan schrikken en terugdeinzen?

Zou deze ‘autistische epidemie’ niet een roep kunnen zijn om meer ‘vrijheid van zijn’, een collectief protest tegen de knellende structuren in onze maatschappij en alle onnatuurlijke ingrepen in de mens?

Dit lijkt mij wel waarschijnlijk.

Persoonlijkheidsstoornissen: een oer-twijfel omtrent zichzelf

Carnaval vindt altijd plaats in het zevende weekend vóór Pasen, eindigend op de dinsdag voor as-woensdag. Maar waarom is dat ook weer? Welke betekenis heeft Carnaval?

Voorbereiding op het vasten

Het woord Carnaval is afkomstig van het latijnse ‘carnem levare’ of ‘carne vale’ wat letterlijk betekent het opheffen of vaarwel zeggen van het vlees. Van oudsher is Carnaval dan ook een eetfestijn om nog even uitbundig in te nemen voordat de vastenperiode begon en luxe dingen als vlees en alcohol tijdelijk ‘verboden’ waren. Op vette dinsdag (de dag voor as-woensdag) werd al het vet opgemaakt dat er in huis was omdat het anders zou bederven.

De kostuums, de optochten en de Prins Carnaval zijn naar alle waarschijnlijkheid aan dit feest toegevoegd door de Romeinen, die een soortgelijk feest ‘der Saturnaliën’ kenden.

Christendom

In het Christelijke geloof is het vasten altijd een eerbetoon geweest aan de veertig dagen die Jezus in de woestijn doorbracht en een manier om stil te staan bij zijn dood en verrijzenis. Daarbij gaat het om de veertig dagen tussen as-woensdag en Pasen, waarbij de zes tussenliggende zondagen niet worden meegerekend. In deze periode kwam het leven op een lager pitje te staan met sobere maaltijden, extra lezingen uit de bijbel en speciale verhalen in de kerk (bijvoorbeeld de ‘vijf droevige mysteries van de Rozenkrans’).

Op as-woensdag werd deze ‘veertigdagentijd’ ingeluid door de priester met een askruisje op het voorhoofd om de mens te herinneren aan het Christelijke principe dat hij ‘stof is en tot stof zal wederkeren’.

Islam en andere religies

In de Islam heeft de ramadan, de negende maand van de Islamitische kalender, eenzelfde soort betekenis. In deze dertig dagen durende vasten wordt niet alleen de koran in zijn geheel nog eens doorgelezen maar ook extra aandacht geschonken aan verdraagzaamheid, vrijgevigheid, liefdadigheid en saamhorigheid.

Zo kennen alle religies hun eigen periode van ‘onthouding’ in zowel lichaam als geest om zich te kunnen concentreren op de ware betekenis van het leven en tot inkeer en bezinning te komen. Waar het Christendom deze periode inluidt met het Carnavalsfeest (of het boterfeest in Rusland), sluit de Islam de periode af met het Suikerfeest.

Reiniging van lichaam en geest

Hoewel we ons ‘geestelijke leven’ in Christelijke zin enigszins aan de wilgen hebben gehangen, is de vastenperiode bij uitstek geschikt om zowel het lichaam als de geest te reinigen. Zeker in ons rijke westen, waar we veel meer eten dan nodig is en onszelf voortdurend voorbijrennen, is de ‘verslakking’ van ons lichaam (vervuiling door opslag van onbruikbare stoffen of onverwerkte emoties) een belasting voor onze gezondheid. Door middel van vasten wordt ons hele systeem als het ware gereset en gereinigd.

Futloos of chronisch moe?

De officiële vastenperiode, in het voorjaar zoals nu, is een goed moment om je lichaam eens aan (moderne) vastenkuur te onderwerpen. Je kunt dan een kuurreis ondernemen, maar je kunt het ook heel eenvoudig zelf doen. Op het internet is alle informatie beschikbaar en er zijn talloze boeken voor iedereen die het naadje van de kous wil weten.

Kijk maar eens op https://gezondetips.nl/sapvasten of koop een boek zoals dat van Hans van Waning: Alles over vasten. Met een 4-dagenkuur kom je al een heel eind, maar je kunt er natuurlijk ook 10 of 14 dagen over doen.

Ben je futloos of chronisch moe? Dan kan een vastenkuur wonderen verrichten!

Alaaf.

ADHD en autisme: vechten voor een eigen plek

De grote vraag na voorgaand artikel is wat maakt dat wij ons allerlei mankementen aan laten praten. En daaraan gekoppeld is de vraag waarom zoveel mensen zichzelf een etiket opplakken. Want naast ADHD-ers en autisten wemelt het ook van mensen die zich presenteren als hoogbegaafd of hoog sensitief, als een nieuwetijdskind of een ander begenadigd wezen.
Waar komt deze behoefte aan verbijzondering vandaan?

Wie weten niet meer wie we zijn

De behoefte aan etikettering is een teken dat we onze identiteit zijn kwijtgeraakt en dat we op zoek zijn naar wie we nu eigenlijk zijn. We lijden dus aan een soort collectieve identiteitscrisis, waarbij we voortdurend twijfelen aan onszelf en elkaar ‘overschreeuwen’ om beter gehoord of gezien te worden.

Goed beschouwd is het leven één groot marketing- en verkoopspel geworden waarbij iedereen meent zich op een bijzondere manier te moeten aanprijzen. Wij lijken, net als een wasmiddel waar elke keer een ander enzym aan wordt toegevoegd, telkens nieuwe kwalificaties nodig te hebben om onszelf te handhaven. Want het draait niet meer om onze kern (het zijn) maar om de prestatie in de buitenwereld. Alles moet hyper, super, bijzonder of episch zijn en gewoon is niet meer goed genoeg. Nog nooit hebben wij het mens-zijn zo laag gewaardeerd.

Hoogbegaafd en hoog sensitief: van alle tijden

Als compensatie voor deze lage waardering zijn er steeds meer mensen die zichzelf hoogbegaafd of hoog sensitief noemen. Maar zouden er nu werkelijk zoveel mensen zijn die als zodanig kunnen worden aangemerkt?

Ik denk van niet. In vroegere tijden was het meten van het IQ niet alleen onbekend maar ook irrelevant. Er was maar een beperkte keuze in het onderwijs en daar nam iedereen aan deel, meer of minder intelligent. Een noodzaak om het IQ te meten was er dus niet, want iedereen ging toch naar dezelfde klas en de talenten selecteerden zichzelf wel uit in de praktijk zonder dat daar ooit een punt van werd gemaakt.

Ook het woord hoog sensitief had nog nooit iemand in de mond genomen. Zo’n kind werd vroeger ‘dromer’ genoemd, of gewoon gevoelig, minder goed in staat om het leven logisch of rationeel te benaderen. Maar ook dat was een vanzelfsprekend onderdeel van de gemêleerde groepen van toen.
Om nog maar niet te spreken van nieuwetijdskinderen (wat dat ook precies moge zijn). Ook die zijn van alle tijden, net als oude zielen, omdat dat inherent is aan het begrip reïncarnatie.

Stop met de verbijzondering en wees jezelf

Willen wij gezond worden of blijven, dan is het beter om al die etiketten te vergeten en gewoon onszelf te zijn: uniek, zonder een tweede exemplaar daarvan.
Dan zijn we lekker weer terug bij af: een land vol mensen die zich niet meer in een hokje laten duwen maar stuk voor stuk zichzelf kunnen zijn, met een eigen DNA, een eigen karakter en eigen talenten. Dan hoeft niemand zich meer minderwaardig te voelen, noch verheven boven de ander.

Hierna kom ik op dat wat psychische stoornissen ons proberen duidelijk te maken.

Carnaval: 40 dagen vasten

De psychiatrie is een medisch specialisme dat staat voor de ‘geneeskunde van de ziel’. Dit betekent dat al het zielenleed, de problemen met de eigen persoonlijkheid en het leven zelf, in principe thuishoort bij de psychiatrie. Maar dit is niet het geval. Want de psychiatrie is er alleen voor de complexe en extreme gevallen die om kalmerende middelen vragen. Als er geen medicijn aan te pas komt, dan is de psychiater overgekwalificeerd (als arts zijnde) en wordt er doorverwezen naar psycholoog of psychotherapeut.

DSM: het etiket voor de ziel

Om wereldwijd tot een uniforme beoordeling en behandeling te komen van alle psychische stoornissen heeft de American Psychiatric Association het Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (kortweg DSM) opgezet.

In de DSM IV en DSM V (de lopende versies) wordt elke geestelijke afwijking beschreven met de duidelijk observeerbare psychische en gedragskenmerken, de ‘pijn’ die iemand beleeft en de belemmeringen die de geestestoestand geeft in het dagelijks functioneren. Het geheel is een fijnmazig classificatiesysteem waarin alles te vinden is: van een simpele angststoornis tot aan ADHD, van psychose tot schizofrenie, van een depressie tot aan narcisme. Alles met een eigen etiket en een reeks aan rustgevende middelen ter genezing van de ziel.

Dat is niet meer normaal

In de afgelopen decennia is het aantal stoornissen dat in de DSM wordt beschreven behoorlijk toegenomen. Dit is niet omdat er zoveel meer stoornissen zijn dan vroeger, maar omdat de aandoeningen alsmaar verder zijn uitgesplitst. Op een of andere manier worden de marges, waarbinnen iets normaal gevonden wordt, steeds smaller en zijn dingen die vroeger volledig geaccepteerd waren ineens niet meer normaal.

Als een kind van 2 jaar niet minstens 400 woorden kent, dan wordt er al gesproken over dyslexie. Een beweeglijk kind dat wil springen of rennen wordt nu ADHD genoemd en een kind dat nog even in zijn eigen wereld wil vertoeven is vanzelfsprekend een autist. Dit met alle gevolgen van dien voor de persoon die het betreft, want die past niet meer binnen het betreffende kader en wordt verzocht zijn of haar heil elders te zoeken.

We laten ons gek maken

We hebben van het leven één grote wedstrijd gemaakt, waarbij iedereen zich voortdurend meet aan de prestatie van een ander. En wie niet aan deze wedloop mee wil (of kan) doen, heeft het etiket van de psychiater nodig als rechtvaardiging daarvoor. Want alleen als dit -vaak felbegeerde- etiket er is wordt de persoon in kwestie ontslagen van de plicht om zich aan te passen of te veranderen.

Als we ons dus niet gek laten maken, dan laten we ons wel voor gek verklaren. Maar wie staat er stil bij de stigmatisering van het betreffende etiket en de gevolgen die dat heeft voor de toekomst? Hoe ‘genezend’ zijn al die rustgevende middelen voor de ziel, en wat gebeurt er met al het andere zielenleed van de mens?

Wordt natuurlijk vervolgd.

Psychiatrie deel 2: collectieve identiteitscrisis

Rond deze tijd van het jaar wordt onze aandacht getrokken naar 14 februari, Valentijnsdag. Oorspronkelijk was deze dag aangewezen om een anonieme liefde te betuigen (best een serieuze zaak) maar intussen is het een groot commercieel festijn geworden voor –met name- jongeren.

Maar wat is liefde eigenlijk? Is dat de dromerige, romantische sfeer tussen twee mensen in het begin van een seksuele relatie? Is dat een kalverliefde die gepaard gaat met veel kusjes, of een apenliefde waarbij de ander wordt doodgeknuffeld? Of gaat het om een veel dieper gevoel, een mengeling van aandacht, zorg, warmte en begrip voor iemand waar je graag mee om gaat (in welke relatie dan ook)?

Liefde kent vlek noch gebrek

Onderstaande stukje over de liefde heb ik ooit via de computer ontvangen, zonder titel of naam van de schrijver. Maar het doet recht aan het spreekwoord ‘liefde kent vlek noch gebrek’ en het maakt duidelijk dat we het met rode hartjes of strikjes niet zullen redden:

Liefde is kijken met je hart
En niet met je hoofd
Ontroerd worden door wat je ziet
Op het gezicht van de ander
Geraakt worden door de mens als geheel
In zijn eigen, unieke worsteling
Met dat wat het leven hem brengt.

Liefde luistert achter de woorden
Om te weten wat er in de ander omgaat
Zij beheerst de kunst van het observeren
En van iets te laten zijn
Niet oordelend, maar bescheiden en terughoudend
Rekening houdend met wat de ander nodig heeft
En niet met wat jij nodig acht.

Liefde is jezelf openstellen en kwetsbaar durven zijn
Je laten raken door de ander
Maar liefde weet ook grenzen te stellen
En ‘nee’ te zeggen wanneer dat nodig is
Om bij jezelf te kunnen blijven.

Liefde is niet eindeloos geven en nog eens geven
Noch de ander voor alles behoeden
Maar hem of haar omhullen
Met respect, begrip en warmte
Zodat hij of zij de levenslessen kan ondergaan
Die hij of zij nodig heeft.

Deze echte liefde is onvoorwaardelijk en belangeloos
Niet beperkt tot het hier en nu
Maar eindeloos en universeel
Aanwezig in leven en dood.

Psychiatrie deel 1: we laten ons gek maken