Archief

april 2019

Gezondheid

Van plastic soep naar plastic poep

Dat de oceanen vol zitten met de zogenaamde plastic soep, is inmiddels wel bekend. Maar dat de lucht, die wij inademen, ook vol zit met plastic deeltjes, is nog onbekend. Er is dan ook 1,7 miljoen euro vrijgemaakt om 15 nieuwe onderzoeken te starten naar de effecten van deze plastic nano-deeltjes die alle dagen om ons heen dwarrelen. En natuurlijk ook op ons eten belanden.

Overal zitten plastics in

Of het nu verpakkingen zijn, huishoudelijke attributen (vooral kook- en bakapparatuur), cosmetica en verzorgingsproducten, speelgoed, kleding, was- en schoonmaakmiddelen, dekens of kussens: overal zitten kunstvezels in die van plastics zijn gemaakt. En op het moment dat we die in beweging brengen, komen er deeltjes van die stoffen vrij.

De bekende weekmakers in het plastic van babyflesjes zijn intussen (gelukkig) verboden, en de schadelijke werking van parabenen en synthetische polymeren in zeep of crèmes hebben gezorgd voor de introductie van de zogenaamde 0%-producten voor de lichaamsverzorging. Maar dat er ook oneindig veel plastic deeltjes in de lucht zweven, daar hadden we tot nu toe nog niet over nagedacht. Dit onderzoek: https://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S0269749117344445?via%3Dihub laat bijvoorbeeld zien dat er meer plastics op een mossel neerdalen op het aanrecht thuis dan dat er zich hebben opgehoopt in het mosselvlees zelf. En al die stofjes komen in ons lichaam terecht.

Wasmachine en huishouden

Hoeveel deeltjes stof er door het wasgoed worden losgelaten, is vooral te zien aan het filter in de droogtrommel. Dat raakt onmiddellijk vol. Maar het is tegelijkertijd ook nog maar het topje van de ijsberg. Want kleding en dekens verspreiden voortdurend stof en slijten zienderogen, een tefalpan beschadigt ondanks zijn anti-aanbaklaag, een plastic bakje laat (zeker in de magnetron) allerlei deeltjes los. Om nog maar niet te spreken van alle vezels die door het speelgoed en (synthetische) knuffels van een kind worden afgegeven.

Zo worden we de hele dag al aan kleine en onzichtbare deeltjes plastic blootgesteld, terwijl we ook nog ons best doen om alle natuurlijke bacteriën te bestrijden met synthetische schoonmaakmiddelen (de Dettol manie).

Plastic in de poep

Dat deze plastic deeltjes in ieder geval ook in onze poep terecht komen, is al bewezen. Dus vooruitlopend op de resultaten van de nieuwe onderzoeken, is het beste advies om weer te kiezen voor natuurlijke materialen. Want het lichaam weet redelijk om te gaan met organische stoffen, maar heeft veel moeite om chemisch en synthetische stoffen af te breken of af te voeren.

Probeer weer katoen, zijde of wol te kopen in plaats van synthetische stoffen. Gebruik gewoon houten of glazen keukenspullen en smeer je lichaam niet langer in met allerlei lichaamsvreemde stoffen (met niet in de laatste plaats het gebruik van lipsticks en nagellakken die zienderogen verdwijnen). En koop vooral niet teveel synthetische spullen voor kinderen waar ze hele dag aan sabbelen of mee rond sjouwen.

 

Gezondheid

Scharrelkinderen

De zorg om de gebrekkige weerbaarheid van de opgroeiende jeugd wordt steeds groter. Doordat ze in een over-beschermde omgeving worden grootgebracht, worden ze steeds minder lenig in lichaam en geest. Het is de hoogste tijd om kinderen weer ervaringen op te laten doen en rond te laten scharrelen.

Curling moeders: het pad voortdurend schoonvegen

Kinderen worden zodanig afgeschermd van het leven dat zowel hun lichamelijke flexibiliteit als hun geestelijke gezondheid er onder lijden. De ouders van deze kinderen zijn geobsedeerd door risico’s en proberen elk miniem obstakel voor hun voeten weg te halen.

Met de pampers in eigen rugzak wordt een peuter bij de kinderopvang afgeleverd, om zelf op de ‘commode’ te klimmen als hij een nieuwe luier nodig heeft (en aanwijst in welk vakje van de tas die zit). Elk lunchtrommeltje ligt vol met zorgvuldig afgewogen hapjes, en er is geen kledingstuk dat langer dan een dag gedragen wordt voordat het de was ingaat.

Hoe ‘standaard’ dit gedrag inmiddels is, wordt niet alleen in de Luizenmoeder getoond, maar ook in de vele reclames op TV waarin een kind zich zorgen maakt over een vlekje in zijn shirt of de hygiëne thuis. Met als meest ridicule filmpje het jongetje dat  -in een smetteloos witte omgeving- verheugd roept dat ‘mama hem gaat beschermen’ met vijf verschillende reinigingsblokjes in de WC.

Lichamelijk onhandig, niet alert

Omdat veel kinderen niet meer leren stoeien en knoeien, zijn ze lichamelijk onhandiger dan ooit. Ze hebben immers niet zelf leren kijken, en hebben vaak geen idee wat er op ze af komt. Een over-beschermd kind krijgt dan ook veel meer ongelukjes dan een kind dat geleerd heeft om op gewoon onderuit te gaan.

Door het gebruik van pampers en het afschaffen van het ‘potje’ wordt een kind veel te laat zindelijk en door elke bacterie of stof bij kinderen vandaan te houden, regent het allergieën. Minstens 10% van alle kinderen heeft last van een serieuze allergie of intolerantie, simpelweg omdat ze aan geen enkele stof meer worden blootgesteld. En meer dan 20% van de kinderen is chronisch ziek.

Wat we in al onze voorzichtigheid proberen te voorkomen, heeft dus een averechts effect. We kweken gewoon kinderen die letterlijk nergens meer tegen bestand zijn.

Intolerantie in de geest

De nooit aflatende bescherming van het kind en het weghouden van elk onprettig idee dat er is, maakt niet alleen dat kinderen veel later volwassen worden. Het maakt ze ook in geestelijk opzicht intolerant. Want deze kinderen blijken als jong volwassen overdreven kwetsbaar en vijandig tegenover anderen.

Dat punt maken Jonathan Haidt en advocaat Greg Lukianoff in hun recent verschenen boek The Coddling of the American Mind (2018). Deze jongeren kunnen niet meer inschatten wat de ander bedoelt of hoe die in elkaar steekt, en ze voelen zich meteen gekrenkt en gekwetst.

Dat dit een stimulans is voor de pestcultuur, polarisatie en extremisme (!) in de maatschappij, is niet moeilijk te raden. Want als jij geleerd hebt dat alles wat jij doet en denkt geweldig is, dan is die andere altijd fout.

Stoeien en knoeien

Laat kinderen dus gewoon rondscharrelen, lekker stoeien en knoeien. Laat ze alles ontdekken en breng ze in contact met zoveel mogelijk stoffen en mensen. Laat ze kennis maken met alle minder prettige dingen in het leven, en biedt ze de vrijheid om dingen op hun eigen manier te doen. Want alleen door ervaringen leren ze hoe het leven in elkaar zit, niet door overal voor gewaarschuwd te worden (en ‘demonen’ te creëren).

Alleen dan bouwen we aan een evenwichtige en weerbare generatie die flexibel is in lichaam en geest. En aan een tolerante samenleving zonder discriminatie, haat en nijd.

Van plastic soep naar plastic poep

 

 

 

 

 

Gezondheid

Passie

Deze week voor Pasen is het passietijd, met de herdenking van Christus’ lijdensweg en de uitvoering van ‘the Passion’. Collectief lijken we het Christendom vergeten te zijn, maar even collectief hangen we aan de buis om dit drama mee te maken. Is dat niet vreemd of bijzonder?

Plezier en Pijn

Passie is zowel het plezier als de pijn in de geest. Een bijzondere mengeling aan emoties die verbonden is met hartstocht, liefde en overgave. Met vuur en ijver, een grote inzet. In die zin is passie de ultieme emotie waar het hele levensdrama in besloten ligt. En hoe meer we dat missen in het dagelijkse leven, des te meer zoeken we de evenementen op die deze passie in zich hebben.

Of dat nu een belangrijke voetbalwedstrijd is, een prachtig concert of een aangrijpend toneelstuk: dat zijn de plekken waar we meegesleept kunnen worden naar de diepere lagen van onze gevoelens, van een opgetogen blijdschap tot aan de meest intense droefheid.

Voelen dat je leeft

Het verschil met een robot is dat de mens kan voelen dat hij leeft. En hoe meer we ons moeten houden aan wetten en regels, aan protocollen en gedragscodes, des te minder ruimte is er voor ons gevoel. De populaire Zweedse film ‘as it is in heaven’ heeft dit probleem in 2004 al aan de kaak gesteld en duidelijk laten zien hoe de samenleving volledig zielloos wordt als iedereen zich in zijn heilige huisje schuilhoudt. En pas als alle drama’s het licht mogen zien, gaat iedereen voelen dat hij leeft (met als toppunt Gabriella’s song ‘ik wil voelen dat ik leef’).

Hetzelfde gebeurt in de nieuwste uitvoering van A Star is born, waarin Bradley Cooper en Lady Gaga de sterren van de hemel spelen. Als je daar naar kijkt, dan voel je het leven in al je vezels.

Mocht je dus tijd over hebben in deze paastijd, kijk dan naar één van deze films.

In elke religie draait het om liefde

Elke religie kent zijn eigen uitwassen van fanatisme. Maar in essentie draait het altijd om ‘liefde’. Liefde voor het leven en voor de medemens. Daar is geen enkele uitzondering op. Maar in het verkondigen van die grondgedachte slaat menige passie om in machtswellust en intolerantie. Daar is de Islam allerminst uniek in, want we hoeven maar in de historie van het Christendom te duiken om dezelfde ontsporing te zien. Als we gaan missioneren, verliezen we de belangen van de ander vaak uit het oog. Zo is het altijd geweest, en zo zal het ook wel blijven.

Kapitalisme: religie zonder hart en ziel

De nieuwste religie in onze maatschappij is die van het kapitalisme: de rijkdom voor ons zelf. Het persoonlijke leven (geluk) moet alsmaar wijken voor de jacht op geld. Dat wat bedoeld was om het allemaal zo goed mogelijk te hebben, is nu een continue en mateloos streven geworden dat ontdaan is van elk zielsgenot en geen plek meer biedt voor de kleinmenselijke drama’s van alledag.

Onze passie is geld geworden, spullen en bezit. En alles wordt afgemeten aan ‘harde cijfers’. Het wordt dus de hoogste tijd om op te staan uit deze ‘dood van de geest’ en weer plaats te maken voor de zachte, emotionele kant van het leven. Dan kunnen we met recht zeggen Vrolijk Pasen!

Scharrelkinderen

 

 

Powered by themekiller.com