Dit programma, dat een ‘serieus verzoek’ betekent, lijkt het niet lang meer te maken. Elk jaar wordt er minder geld opgehaald en de vraag is wat dit betekent. Zijn de betreffende DJ’s steeds minder populair? Hebben we genoeg van al die uitzendingen, of zijn we het gewoon zat om het Goede Doel te steunen omdat er teveel geld naar de eigen organisatie gaat?

De goede doelen voorbij?

Misschien is de tijd van de meeste goede doelen wel voorbij. Want langzamerhand krijgen we steeds meer twijfels over het efficiënte gebruik van ‘ons geld’. Ieder ‘Goed Doel’ heeft zijn eigen dure onderkomen met een betaalde staf, waardoor een deel van het geld niet besteed wordt aan het beoogde doel maar aan overbodige bureaucratie. In Nederland alleen zijn maar liefst 150 organisaties aangesloten bij de betreffende brancheorganisatie. 128 organisaties daarvan hebben in 2016 2,8 miljard euro ontvangen en besteed (CBS). Daarvan is 37% afkomstig van  subsidies, 41% van de particulier (10% nalatenschappen, 31% donaties en collectes) en 22% van loterijen en overige bronnen.

Nog los van de kosten van de eigen organisatie, wordt alleen al 10-20% van dit geld gebruikt om 41% van dit bedrag van de particulier te verwerven. Dit geld gaat naar duur betaalde BN-ers, dito reclamespots en karrevrachten overbodig en ongevraagd drukwerk.

Dien het goede doel in de eigen omgeving

Een groot deel van de goede doelen-organisaties houdt zich met hetzelfde onderwerp bezig, namelijk het ‘welzijn van de mens’ (in brede zin). Op indirecte wijze moeten daarmee mensen gesteund worden in onze eigen omgeving. Dan kunnen we ons geld toch beter direct geven aan de mensen in de buurt die het nodig hebben? Dat is volgens mij een stuk dankbaarder om te doen.

Maar dan moeten we wel beter om ons heen kijken. Kijken, met wie het niet zo goed gaat en wie wat hulp zou kunnen gebruiken. En misschien komt er dan nog een tijd, dat we blijven verstoken van al die irritante en sentimentele Tv-programma’s waarin mensen worden geholpen die op de rand van de afgrond staan. Programma’s waarin er een tuin moet worden opgeknapt, een huis moet worden gered, iemand een familielid bezoekt in Australië, een pleziertochtje maakt of wat dan ook.

En dan worden we ook niet meer gebombardeerd door een evenement als Serious Request dat -wat mij betreft- echt mag verdwijnen.

De zin van het leven

Veel mensen hebben commentaar op het nieuws. Het zit niet alleen vol ellende maar ook vol tegenstrijdigheden. En toch maakt het nieuws dat mensen zich gedragen als papegaaien en alles beginnen na te praten. Want ze zeiden het toch, op het nieuws!

Een andere werkelijkheid

Het gaat in de media al lang niet meer over het werkelijke leven, maar over alles wat extreem is en ver van het bed van de gewone mens. Hierdoor zijn we gaan denken dat de criminaliteit zich meteen om de hoek bevindt, dat iedereen een superster kan worden, dat we minstens drie keer per jaar op vakantie moeten, elke dag vitaminepillen nodig hebben en (vooral) dat het leven maakbaar is en eeuwig zou kunnen duren. Terwijl elke plaats vroeger een ‘dorpsgek’ had waar iedereen mee om kon gaan, moet de politiek zich nu gaan bezighouden met vreemde vogels in het openbaar.

Een zwaluw, en we denken dat het zomer is

De krankzinnige actie van een maniak in het nieuws kan maken dat iedereen bang wordt en dat de wetgeving (weer) wordt gewijzigd. Uit de wetenschap en de statistieken wordt alleen de informatie geselecteerd die economisch relevant is en maakt dat onderliggende bedrijven weer nieuwe fondsen kunnen werven. En een nieuw stofje uit de Farmaceutische wereld doet iedereen meteen geloven in een ziektevrij en probleemloos leven. Zo denken we dat de zomer begint als er één zwaluw is.

Maar niets is een groter dwaalspoor dan af te gaan op dat wat er in het nieuws verschijnt. Want de oplettende lezer weet al lang dat alles telkens weer anders wordt gepresenteerd.

Goed nieuws is geen nieuws

Neem nou de vluchtelingenproblematiek. Dat is nauwelijks een problematiek, omdat het gros aan de nieuwkomers netjes doet wat het moet doen: integreren en participeren. Deze nieuwe Nederlanders gaan, zodra ze onze taal een beetje spreken, aan de slag in bedrijven die moeite hebben om personeel te vinden: productiebedrijven in allerlei soorten en maten.

Wat de Spanjaarden, Italianen en Turken zo’n 60 jaar geleden voor ons betekenden (en later de Polen), betekenen de Syriërs nu. De levensmiddelenindustrie, de bouw en de transportsector zijn blij met deze mensen, die nog met hun handen willen werken. En in het Oosten van het land wordt er gewerkt aan een nieuwe textielsector die -net als vroeger- alleen maar kan floreren met behulp van vakkundige buitenlanders.

Maar dit is goed nieuws, en dus is het geen nieuws. Liever geloven wij in het schreeuwende bericht dat ‘buitenlanders niet deugen’ als er -hier en daar- een nieuwkomer ontspoort omdat hij wordt buitengesloten door ons allen en zijn thuisland niet kan vergeten.

Alle mensen zijn van dezelfde soort

Niemand wil oorlog, en iedereen wil vrede. Want mensen zijn allemaal dezelfde wezens, die het goed willen hebben in eigen kleine kring. Dat is iets wat we gemakshalve elke keer vergeten (zoals we ook onze eigen wandaden als volk steeds vergeten).

Een mooi voorbeeld van deze menselijkheid in oorlogstijden werd rondom de Kerst gepresenteerd in De Correspondent (internetkrant). Hier werd een verhaal verteld, dat de gewone media en de geschiedenisboeken tot dusver niet heeft gehaald. Maar lees het, en je ziet hoe vechtende naties zich gewoon verbonden voelen en willen verenigen: https://decorrespondent.nl/7737/laten-we-dit-kerstverhaal-aan-elkaar-vertellen-juist-nu/1003037569842-433e44ab

Laat je dus niet gek maken door het nieuws en gebruik je gezonde verstand. Dan gaan we vast een vredig en gezellig nieuw jaar tegemoet!

Serious request: het Goede Doel voorbij

Het is al lang geen uitzondering meer dat de juf van de peuterklas de hele dag appjes stuurt naar de ouders om ze op de hoogte te houden van wat hun kind allemaal doet. Maar wat doet met het kind? En wat zegt dat over de ouders?

Het kind: benauwd

Het kind moet vooral de kans krijgen om zichzelf te ontwikkelen, op zijn eigen manier. Maar wat gebeurt er met de ondeugden, de creativiteit, de zelfstandigheid en de ontwikkeling van de eigen kracht van een kind als de ouders alles meteen weten en becommentariëren (want dat gebeurt)? Waar blijft de spontaniteit van een kind? Hoe kan een kind leren zelf dingen op te lossen of recht te zetten als de ouders zich er meteen mee bemoeien? Wat blijft er over van de verhalen die een kind zelf zou moeten vertellen? En waar blijft het recht van het kind op geheimpjes?

Daar moet een kind het wel benauwd van krijgen.

De ouders: vooral bang

Wat is er aan de hand met ouders die hun kind wel uitbesteden maar op de hoogte willen zijn van alles wat het kind doet (inclusief de poepluier en het slaapje)? Die zijn vooral bang, als je het mij vraagt. Bang dat hun kind niet voldoet aan hun eisen ten aanzien van gedrag en prestatie. Die zijn bang dat hun een mogelijkheid ontschiet om het kind te vormen naar hun ideaal. Die hebben van hun kind een ‘project’ gemaakt, waar ze de hele dag controle over willen hebben. Deze ouders verliezen uit het oog hoe belangrijk het is om een kind zichzelf te laten zijn, zichzelf te ontdekken in zijn eigen tempo en op zijn eigen manier. En ze vergeten dat het kind recht heeft op privacy.

Geen eigen leven meer

Per saldo hebben noch de ouders noch het kind een eigen leven. Want ze zijn de hele dag bezig om hun doen en laten met elkaar uit te wisselen. In het extreemste geval komen de ouders nauwelijks toe aan het eigen werk dat ze zo nodig willen hebben (van ieder appje moet immers ook nog verslag worden uitgebracht aan een collega).

Als deze trend zich voortzet, hebben we straks een generatie ouders die hun kinderen niet meer los kan laten. En jong volwassenen die niet zonder de voortdurende aandacht van hun ouders kunnen.

Is dat Utopia, of is dat een verschrikking?

Ben je uitgekeken op je werk, of ben je toe aan een grondige verandering van je leven, denk dan eens na over een nieuwe studie. Met het leven-lang-lerenkrediet kun je tot je 55^ste jaar geld lenen van de overheid om dat te bekostigen. Dus wat let je?

Genoeg van altijd hetzelfde

Niets is er zo vervelend als geen plezier meer hebben in de dingen die je doet. Daar word je alleen maar sikkeneurig en klagend van. Doe je zelf (en anderen) dan een plezier en denk na over iets nieuws. Zo heb ik op mijn 42^e jaar mijn koers radicaal gewijzigd en ben ik weer 6 jaar gaan studeren. En nu, 20 jaar later, heb ik weer voor iets nieuws gekozen. Een nieuwe uitdaging, waar weer andere onderwerpen of bezigheden aan bod komen. En dat is iets wat ieder mens zich zou moeten gunnen. Want waarom zouden we ons leven lang moeten doen waar we in onze tienertijd voor gekozen hebben?

‘Ik ben te oud om te leren’

Je bent nooit te oud om te leren en je kunt meer dan je denkt. Het is een kwestie van er gewoon aan beginnen. Dan zul je al gauw merken hoe spannend dat is, en hoe leuk om eens over iets anders te kunnen praten. Van nieuwkomers in ons land verwachten we dat ze onze taal nog gaan leren op hoge leeftijd of dat ze zich een nieuw vak eigen maken. Ook als ze altijd schapenhoeder, kleermaker of goudsmid zijn geweest. Maar er is geen mens die maar voor één ding geschikt is.

Het leven-lang-lerenkrediet

Sinds kort bestaat het ‘leven-lang-lerenkrediet’ dat kan worden gebruikt voor een wettelijk erkende opleiding in het hoger onderwijs of een beroep opleidende leerweg in het mbo. Met het krediet kan iedereen (tot zijn  55^ste jaar) per jaar tot 5 keer het bedrag aan wettelijk collegegeld of lesgeld lenen. Dit kan voor de hele duur van de studie. Voor deze lening geldt dezelfde rente als die van studenten met recht op studiefinanciering. Deze rente wordt telkens voor 5 jaar vastgezet. En na de studie moet je lening binnen 15 jaar terugbetalen, waarbij de hoogte van de aflossing afhankelijk is van je inkomen.
Dat valt mee, toch?

Wil je hier meer over weten, kijk dan op https://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/hoger-onderwijs/vraag-en-antwoord/wat-is-het-levenlanglerenkrediet.

En bedenk dat het voor zowel fulltime als parttime studies geldt! Dus ga iets korter werken en er staat je een nieuw spannend jaar te wachten.

De hele dag zicht op je kind

Veel mensen zien er naar uit om (zo vroeg mogelijk) met pensioen te gaan. En als die fase is aangebroken, dan valt het behoorlijk tegen. Want hoe vul je je dagen als je niets meer hoeft? Het gevoel van ‘vakantie’, van vrij zijn, is na een paar weken uitgedoofd en dan slaat de verveling toe. Dus als je niet in een groot gat wilt vallen, bereid je dan geestelijk heel goed voor op deze fase van je leven.

Veel tijd

Als je werkzame leven erop zit, dan moet je jezelf grondig resetten (uitzonderingen daargelaten). Dan mag je zelf beslissen hoe laat je uit bed komt, wanneer je eet en wat je gaat doen. Elke dag opnieuw heb je 24 uur om zelf in te vullen. En dat blijken dan ineens veel uren te zijn. De krant? Een half uurtje. Rustig eten? Drie keer een half uurtje. Boodschappen doen? Nog een half uurtje. Even op de koffie bij iemand? Weer een half uurtje. Dan is er drie uur van een dag gevuld. Tellen we daar 8 uur slaap bij op, dan hebben we nog 13 uur vrije tijd over. Tja, en dan?

Ledigheid is des duivels oorkussen: voedingsbodem voor ziekte

Dan ontdekt menigeen dat hij toch weer aan het werk wil. En als dat niet betaald kan worden, dan moet het maar vrijwillig. Want ledigheid is des duivels oorkussen. Zonder iets te doen wat betekenis geeft aan je leven, is het bestaan ineens een stuk minder leuk. Als je om je heen kijkt, dan zie je dat veel mensen (chronisch) ziek worden zodra ze van hun pensioen mogen genieten. En de statistieken geven een grote piek aan in overlijdens van mensen die nog maar net met pensioen zijn gegaan.

Wat zo aanlokkelijk leek op afstand, is ineens zwaar en lastig. Want het gevoel van vrijheid heeft plaats gemaakt voor het ‘uitgerangeerd zijn’, niet meer mee kunnen doen.

Uitdaging zoeken

Het enige wat je uit de sfeer van verveling kan houden, is zolang mogelijk werken. En als dat echt niet meer lukt, zoek dan een nieuwe bezigheid in je leven. En niet zomaar een bezigheid. Want hele dagen bridgen of oma & opa spelen kan de tijd wel vullen maar doet zelden recht aan wie je werkelijk bent. En ook vrijwilligerswerk is doorgaans niet echt verkwikkend.
Dus ga dan op zoek naar een nieuwe uitdaging! Ga studeren, alsnog een ander vak leren. Ga dingen ontdekken waar je nog nooit mee te maken hebt gehad. Boor talenten aan die je wel hebt maar nog nooit hebt gebruikt. En bedenk dat je alles voor de lol mag doen, zonder de druk om daar ooit geld mee te verdienen. Verleg je grenzen en realiseer je dat het hele leven weer helemaal voor je open ligt (zoals in de kindertijd waarin je nog mocht uitzoeken wat je zelf wilde).

Als je blijft hangen in het gevoel dat je leven eigenlijk over is, dan gaat het ook over.

Het leven-lang-leren krediet

Tussen de bedrijven door kwam ik een stuk tegen van Dirk de Wachter, een Belgisch psychiater die ik al eerder bijzondere dingen had horen zeggen. Hij klaagt op humoristische wijze dat hij veel te druk is met mensen die hem vragen om hulp omdat ze depressief zijn of op andere manieren vastlopen in het leven. De grootste vergissing van deze tijd is volgens hem dat wij de hemel zoeken op aarde, en dat we ook nog menen dat te kunnen regelen.

Luister hier wat hij te zeggen heeft (13 minuten): https://www.brainwash.nl/bijdrage/het-idee-dat-het-leven-vooral-leuk-moet-zijn-is-de-ziekte-van-deze-tijd

Vertellis

Hoe raak dit is, blijkt ook wel door de verkoopcijfers van Vertellis, een spel dat speciaal gemaakt is om mensen weer in gesprek te brengen met elkaar en te werken aan de saamhorigheid.
Als je dus nog een cadeau zoekt deze maand, denk dan aan dit nuttige spel: https://www.vertellis.nl

Waarom mensen zo lang mogelijk zouden moeten werken