In onze maatschappij draait alles om geld. Niet alleen in de vorm van ‘loon’, maar ook als extra bonus of prijs. We zijn jaloers op die topfunctionaris bij de bank die een extra bonus krijgt, en zijn verbijsterd dat topsporters een dag salaris verdienen dat hoger is dan een gemiddeld jaarsalaris. Daarom doen we allemaal mee aan de miljoenenjacht, in de hoop ook ooit zo ‘gelukkig’ te worden.

De loterij: van spel naar ‘dom afwachten’

Sinds mensenheugenis bestaan er al loterijen, in alle mogelijke vormen. Wat ooit begon als een wedstrijd in het voorspellen van de uitslag van een kaart- of dobbelspel, is uitgemond in een miljarden verslindend systeem dat zomaar, zonder er iets voor te doen, tot een miljoenenwinst kan leiden. Dat is gewoon ‘dom afwachten’, zonder enige persoonlijke betrokkenheid of inzet.

En terwijl het gokken op persoonlijk niveau wordt gezien als een heel verkeerde verslaving (terwijl je daar nog wel iets voor moet doen), worden we collectief aangespoord om deel te nemen aan de staatsloterij, de postcodeloterij of één van de vele andere kansspelen in onze maatschappij. Hoe hypocriet is dat?

Gekmakend

In het kader van deze grootschalige loterijen en Tv-programma’s als Miljoenenjacht, is het niet alleen geluk wat de klok slaat. Een groot deel van de winnaars wordt bijna letterlijk gek en weet niet eens raad met dat grote bedrag, waar ze geen ander doel voor hebben dan wat nieuwe spullen te kopen of een reisje te maken. En dat geluk is maar van korte duur. Want die waanzinnige prijs leidt al gauw tot een volledige ontwrichting van het gewone bestaan omdat de persoon in kwestie ineens dingen gaat doen waar hij nooit naar heeft getaald.

Bovendien is de kans groot dat alle relaties erdoor worden vervormd. Mensen voelen zich niet meer bij je thuis en keren zich van je af, of bellen juist bij je aan voor geld (bedelaars). En hoe groter de pot wordt die je opspaart, des te groter wordt het vraagstuk wat je ermee moet doen.

Alleen gelukkig(er) als je een lange termijn doel hebt

Geld maakt alleen gelukkig als het voor jou een duidelijk doel dient op de lange termijn! Zoals het opstarten van een levens vervullend project waar verder geen fondsen voor zijn en dat jij nodig hebt om te kunnen doen wat jij het allerliefste doet (het volgen van een onbetaalbare studie, het opzetten van een ziekenhuis in arme landen, vertrekken naar het eind van de wereld om daar onderzoek te doen, werken aan de innovatie van iets).

Het geld gewoon ‘over de balk’ gooien is niet echt bevredigend, en het nalaten aan anderen (zodat die het over de balk kunnen gooien) evenmin. Want als er iets tot ruzies leidt, is het wel de bekende nalatenschap.

Heb je een tientje over per maand? Ga dan lekker even naar de kroeg voor een gezellig samenzijn 🙂

Handwerklieden: de basis van ons luxe leven

In de verkiezingen kwam het weer naar voren: de zorgzame samenleving en de verbetering van de zorg. Maar wat is zorgzaamheid precies? Is dat het afwachten tot iemand iets vraagt en daarop positief reageren? Of gaat het om iets heel anders?

Een oogje in het zeil houden

Zorgzaamheid is niet wachten tot iemand iets vraagt, maar een waakzaam oogje in het zeil houden. En dat heeft alles te maken met toewijding en inzet. Want juist als de mens op zijn zwakst is, kan hij moeilijk iets vragen. Bij het uitwerken van ons ‘zorgsysteem’ gaat het dan ook steeds vaker over het geven van werkelijke aandacht in plaats van de bekende zorgverrichtingen. Die steunkous of die druppel in het oog is maar bijzaak. Want veel belangrijker is om te weten hoe iemand zich voelt en wat je kunt doen om daar wat verbeteringen in aan te brengen.

Zorg is echte betrokkenheid

Bij goede zorg hoort een echte betrokkenheid bij de mens, een werkelijke verdieping in zijn wel en wee. En daar hoort niet om gevraagd te worden. Want echte zorg is het onvoorwaardelijk GEVEN van aandacht, vanuit genegenheid. “ff checke” hoe het gaat, zodat je problemen op tijd ontdekt en kunt anticiperen op een verslechtering van de situatie. En daarmee wacht je niet totdat de persoon zelf een seintje geeft dat het fout gaat!

Zorg is geen bemoeizucht

Daarmee is zorg dus iets heel anders dan bemoeizucht. De moeder die haar kind constant vraagt wat hij allemaal doet en waarschuwt voor van alles en nog wat, is niet met zorg bezig. Die is bezig alles voor zichzelf af te vinken en het kind te reguleren of te controleren. Waarschuwen is geen zorgzaamheid, maar het voeden van angsten. En controle schaadt alleen het vertrouwen en helpt geen enkel mens vooruit.

Zorgzaamheid is weten waar je iemand een plezier mee doet

Zorgzaamheid is dus weten hoe je met iemand om moet gaan, hoe je iemand kunt laten praten en – vooral ook- hoe je iemand kunt verrassen. En ga er maar van uit dat je jouw eigen maatstaven daar niet op los kunt laten. Want ieder mens heeft iets anders nodig, en ieder mens vindt andere dingen leuk.

Een paar keer per week zie ik hele groepen in de dagbesteding. Mensen die vaak tegen hun zin worden opgehaald om zich te vermaken. Maar wat ze echt nodig hebben, krijgen ze niet geboden. En dat is het goede gesprek en de onverdeelde aandacht van de zorgverleners. Want die zijn bezig om iedereen ‘aan het werk’ te houden, binnen de regels en wetten die er allemaal gelden.

Eén mannetje ontglipt die dans en gaat lekker prevelend in zichzelf op ontdekkingstocht door de wijk.

Miljoenenjacht

Het aantal mensen met een nieuwe heup of knie is nauwelijks meer te tellen. Inmiddels worden er al zo’n 60.000 van dit soort protheses geplaatst en de verwachting is dat dit aantal zich in de komende decennia nog minstens verdubbelt. Dit betekent dat uiteindelijk 1:2 mensen een nieuwe heup of knie zal krijgen. En dat heeft niet alleen met de toenemende ouderdom te maken, want ook mensen die nog midden in het leven staan hebben vaak al een prothese nodig.

De kosten

Een nieuwe heup kost (op dit moment) gemiddeld 22.000 euro en een knie 11.000. Dit wil zeggen dat er al een miljard euro per jaar nodig is voor dit soort protheses. Als we ons afvragen waarom de premie voor onze ziektekostenverzekering elk jaar omhoog gaat, dan is dit één van de redenen.

Niet meer uit de voeten kunnen met jezelf

Als je heup- en beengewrichten door artrose worden aangetast, dan kun je letterlijk niet meer uit de voeten met jezelf. Dan is goed om te kijken wat er in je speelt want je bent duidelijk uit balans. Je hebt het dan op de heupen: bent slechtgehumeurd en verstoord, en weet niet welke beslissing je moet nemen of welke richting te kiezen. Of je houdt je been stijf (de knie): zet jezelf schrap, neemt een verdedigende en koppige houding aan uit angst dat er weer iets gebeurt wat je niet wilt. In alle gevallen heb je moeite om vooruit te komen en een nieuwe weg in te slaan.

Laat het verleden achter je

Heb je klachten van artrose, kijk dan of je niet teveel vasthoudt aan alles wat was (het verleden) en in hoeverre negatieve verwachtingen ten aanzien van de toekomst jou parten spelen. Kijk dan in hoeverre je geestelijk ‘star en stram’ in het leven staat en jij het zicht op jouw levensweg bent kwijtgeraakt.

Laat je levenspad niet blokkeren door wat er is gebeurd en probeer een nieuw pad uit te stippelen dat je vol vertrouwen kunt gaan. Zet je over de teleurstellingen heen, en reken af met de illusie dat het leven maakbaar is en dat alles perfect moet zijn. Dat is de beste garantie om jezelf vrij in het leven te kunnen blijven bewegen.

Zorgzaamheid is waakzaamheid

Gisteren was het (Internationale) Vrouwendag en dat hebben we geweten. Want naast alle MeToo en TimesUp bewegingen kwam Kirsten van den Hul (PvdA) daar nog eens overheen met het huiselijke geweld, waar 1 op de 3 vrouwen mee te maken schijnt te hebben. Zijn vrouwen dan zulke lieverdjes en mannen gewoon horken?

Teleurstellingen

Uit de grote huwelijk enquête van Libelle (jaren ‘90) bleek dat met name vrouwen erg teleurgesteld waren in de relatie met hun man. De man was naar hun idee te vaak aan het werk, ze konden hun emoties niet met hem delen en ervaarden onvoldoende steun bij de keuze voor dan wel de opvoeding van de kinderen. Ze klaagden over ruzies en een machtsstrijd, en waren terechtgekomen in een positie van ongelijkheid en opoffering. Dit met alle gevolgen van dien ten aanzien van de seksualiteit en intimiteit.

Dat dit beeld sindsdien weinig veranderd is, wordt wel bevestigd door het feit dat het aantal scheidingen nog steeds toeneemt (zowel de eerste als de tweede) en zelfs de Politiek hier iets aan wil gaan doen (ouderschapscursus).

Machteloosheid leidt tot treiteren

Als er iets niet verloopt volgens het beeld dat je ervan hebt, dan ga je je machteloos voelen. En dan ga je -vaak ongemerkt- over tot manipulatie en treiteren om alsnog te krijgen wat je wilt. Dat geldt zeker ook voor relaties. In het algemeen wordt de vrouw dan zo listig en giftig als een slang en kan een man weinig anders dan vluchten (vreemdgaan), of zijn brute kracht gebruiken om die slang van zich af te houden (huiselijk geweld).

Daarnaast heeft de vrouwenemancipatie een belangrijke en negatieve bijwerking gehad. Vrouwen zijn letterlijk meer man(s) geworden en mannen zijn in de richting gestuurd van het ‘moederen’. Alle taken, die in een huwelijk voorheen zo evenwichtig verdeeld waren, zijn nu bijna dagelijks onderwerp van discussie. Dus een voortdurende strijd, waarbij er soms rake klappen kunnen vallen (lichamelijk dan wel geestelijk).

Ken jezelf

Om de strijd tussen man en vrouw enigszins te kunnen beslechten, is het belangrijk dat iedereen zichzelf wat beter leert kennen en de teleurstellingen in de relatie op de eerste plaats zoekt bij zichzelf. Want alle teleurstellingen komen voort uit bepaalde verwachtingen, gebaseerd op een ideaalbeeld. En als je je partner dan steeds confronteert  met zijn tekortkomingen omdat hij niet aan dit ideaalbeeld voldoet, dan ben je hard bezig om de relatie om zeep te helpen.

Bovendien is het belangrijk om jezelf af te vragen of  je niet met twee maten meet. Want als je veel aandacht van je partner vraagt, dan zou je ook veel aandacht aan je partner moeten schenken. En als je je partner verwijt dat hij een steek heeft laat vallen, dan moet je ook kijken of je eigen breiwerk wel op orde is.

Moet je dan een meetlat gebruiken bij alles wat je voor elkaar doet?  Welnee, want het gaat niet om de maat der dingen maar om de aard der dingen.

Nieuwe knie of heup: een nieuwe weg inslaan

Eindelijk komen er onderzoeken boven tafel, die wat meer inzicht geven in onze medicijnen-industrie en de werking van alle duurbetaalde middelen. En dat liegt er niet om. Een groot deel blijkt niet echt te werken, maar een placebo-effect te veroorzaken. Dus wil je hier meer over weten, luister dan naar dit boeiende gesprek van de Correspondent (even kopiëren en plakken als die niet werkt):

https://decorrespondent.nl/7982/podcast-waarom-werkt-het-placebo/1034799778012-aaf6207c

Vrouwen en huiselijk geweld