Als er iets compleet uit de hand gelopen is, dan is het wel de omvang en de structuur van het landsbestuur: de politiek en het ambtelijke apparaat (kortweg ‘de overheid’).
Met een budget van 25% van de nationale begroting (ruim 80 miljard van de ca. 330 in 2020) is dit een immens waterhoofd geworden, dat niet alleen geldverslindend is maar ook totaal ineffectief en corrupt. Ze stapelen fout op fout, meten met verschillende maten, komen om in de wetten en regels die nagenoeg allemaal bedoeld zijn om de vrijheid van de burgers te beknotten (overal vergunning voor nodig) en uit te buiten (leges, boetes, belastingen, heffingen).

De overheid is dan ook geen apparaat meer dat ten dienste staat van het volk, maar van de multinationals, andere overheden en ‘zichzelf’.

Binnen de Nesara-gedachte is er –gelukkig en eindelijk- sprake van zoveel mogelijk zelfbestuur: het weer overdragen van de macht/het bestuur aan een zo laag mogelijk niveau (zijnde het volk zelf), ervan uitgaande dat elke ‘community’ het beste zelf weet wat goed voor hun is.

De gemeenten hebben nu totaal 150.000 ambtenaren. Delen we dit gemakshalve op 17.000.000 inwoners, dan is dat 0,008 per inwoner (oftewel 8 per 1.000).

Dicht bij de mensen

Belangrijk is het om bestuurders dicht bij de mensen te hebben, in eigen woonomgeving. Als rekenvoorbeeld neem ik dan een dorp of wijk van ca. 3.000 mensen, want zo’n gemeenschap is dan net groot genoeg om alle voorzieningen een kans te geven.

Een dorp of wijk met 3.000 inwoners beschikt nu theoretisch/gemiddeld over ruim 24 ambtenaren op gemeentelijk niveau (exclusief alle provinciale/rijksoverheidsdienaren die toeleveren op de gemeente!). Als we gemakshalve uitgaan van –grofweg- 1 bestuursfunctionaris per 1.000 inwoners, dan is dat een prima aantal. Deze ‘driekoppige bemanning’ zal dan moeten worden gekozen door het volk zelf, in een soort referendum. Niet zozeer op basis van een persoonlijke ambitie of toevallige beschikbaarheid, maar vooral op basis van betrokkenheid, menselijkheid en GESCHIKTHEID (wijsheid en integriteit).

Kijken we naar de politie, dan zien we dat er landelijk zo’n 64.000 agenten zijn. Dit is 0,003 per inwoner. Dit betekent dat elke gemeente/wijk met zo’n 3.000 inwoners nu ongeveer 1 dorps/wijkagent zou hebben. Om te beginnen zou deze dus ook inderdaad aan de wijk kunnen worden toegewezen, zonder uitbreiding of zonder vermindering (de tijd zal uitwijzen wat er aan agenten op lokaal niveau mogelijk is als de maatschappij verandert).

Met andere woorden: iedereen zijn eigen Swiebertje, ‘burgemeester’ en Bromsnor en het zelfbestuur is een feit.

Geen hiërarchie, geen concurrentie, geen egotripperij

In de nieuwe tijd zullen bestuurders geen hiërarchie (gelaagdheid) meer kennen. Geen toplagen die alles -via een reeks bureaucratische tussenstations- voor de bevolking bepalen. Moet er een provinciale weg komen? Dan praten de betreffende bestuurders van elk aanliggend dorp met elkaar, om daar gewoon in alle redelijkheid uit te komen. En moet er meer woningbouw komen? Dan is het kleinste dorp het eerst aangewezen om te  maken dat zo’n gehucht uit kan groeien naar een dorp met eigen voorzieningen in de dagelijkse behoefte.

Dat wil ook zeggen dat elke vorm van ‘concurrentie denken’ in het verleden thuishoort! Géén machtsstrijd, géén egotripperij, alleen maar het dienen van het gezamenlijke lokale/regionale belang.

Sociocratie in plaats van democratie

In een democratie kan 51% bepalen wat er gebeurt, terwijl 49% het nakijken heeft. Dat moet over zijn. Want het is de bedoeling dat de belangen van IEDEREEN gediend worden. De invoering van het sociocratisch principe, waarbinnen iedereen in dialoog tot overeenstemming komt met elkaar (en dat kan de gulden middenweg zijn), is dan ook zeker gewenst. Dit wil zeggen dat mensen met overwegende bezwaren serieus worden genomen en er overlegd wordt TOTDAT iedereen met de gekozen oplossing kan instemmen.

Binnen een sociocratische houding past géén puur eigenbelang. Elke stem ‘tegen iets’ zal moeten worden onderbouwd met argumenten die andere mensen ook aangaan. Iets niet willen omdat jij het persoonlijk niet nodig of onzin vindt, is niet genoeg. Kom met argumenten die hout snijden (eventuele problemen die erdoor voor allerlei mensen kunnen ontstaan) en zoek dan gezamenlijk naar een oplossing die de mogelijke problemen ondervangen.

Het vraagt wat meer overleg, maar het leidt altijd tot een toename van de tevredenheid en harmonie op lokaal niveau.

Landelijke politiek

Dat er ook nog een aantal landelijke bestuurders nodig zijn, spreekt vanzelf. Want die moeten immers ook zorgen voor de afstemming met de ons omringende landen/de wereld. Maar ook op dit niveau is de schatting dat we met 10% toekunnen ten opzichte van nu. Dat betekent dat onze Tweede Kamer vooral leeg zal zijn. Niet omdat de parlementariërs geen zin hebben om te komen (zoals nu vaak het geval is) maar omdat ze met zinnige dingen bezig zijn, in de maatschappij.

Waar we nu staan