Gezondheid

De zweefteef en de Hufter

Als je het over moeilijke tastbare begrippen hebt, zoals gevoelens, astrologie of spiritualiteit, dan ligt de titel van ‘zweefteef’ als snel voor je klaar. In officiële zin is dit een vrouw met zweverige denkbeelden of interesses, maar het kan natuurlijk ook een man betreffen.

Begrippen die voor de één normaal zijn, zoals bewust en verantwoordelijk leven, karma en reïncarnatie, zijn voor de ander letterlijk uit de lucht gegrepen en niet te vatten. Als de een probeert uit te leggen dat hij zich zo ellendig voelt, dan vindt de ander dat hij niet zo moeilijk moet doen. En als iemand het heeft over iets wat we niet met onze eigen ogen kunnen zien, dan wordt hij al gauw voor gek verklaard. Dat soort dingen is immers niet wetenschappelijk aangetoond en het is naïef om daar in te geloven. Als er een God zou zijn, dan zou er toch geen oorlog zijn? En het leven is puur toevallig, de een heeft geluk en de ander pech.

Twee verschillende denkwerelden

In de relaties van alledag hebben we vaak met twee verschillende denkwerelden te maken. En even vaak hebben we dan moeite om naar elkaar te luisteren. We maken elkaar uit voor dom of kortzichtig en dan is de discussie gesloten, of er is herrie in de tent.

Hoe het ook kan, wordt op een mooie manier uit de doeken gedaan in het boek ‘de Zweefteef en de Hufter’ van Annemarie Postma en Jan Dijkgraaf. Daarin wordt op heel vermakelijke wijze beschreven hoe deze twee tegenovergestelde werelden eruit zien. Het is een briefwisseling tussen de ‘hufter’ schrijver/journalist Jan Dijkgraaf (oud-hoofdredacteur van Metro, HP/De Tijd en PowNed) en ‘zweefteef’ Annemarie Postma, schrijfster van spirituele zelfhulpboeken (De helende kracht van acceptatie, Zielseigenwijs, Zielsgezond). Deze twee tegenpolen nemen in hun brieven aan elkaar geen blad voor de mond, geven elkaar er flink van langs, spotten met elkaars zienswijzen, maar tegelijkertijd proberen ze iets van elkaars levensopvattingen te begrijpen. En in die confrontatie zie je ook hoe deze twee mensen elkaar respecteren en, zonder het zelf te beseffen, duidelijk iets met elkaar uit te zoeken hebben.

Tegenpolen: nodig voor een natuurlijk evenwicht

De vraag is wat je staat te doen als je –in welke relatie dan ook- met twee verschillende denkwerelden te maken krijgt. Moet je zo snel mogelijk een einde maken aan die relatie of is dat juist de essentie van een mooi(er) contact?

Het antwoord ligt eigenlijk wel voor de hand, want als je van te voren al weet wat iemand denkt of zegt, is de saaiheid troef. Niets is zo spannend als het vinden van een balans in tegengestelde visies of karakters. Maar het is natuurlijk wel de kunst om daar goed mee om te gaan. Want als je jouw waarheid van hoger belang acht dan die van een ander, dan is er best een probleem.

Bovendien is het de vraag wat je van een relatie wilt maken. Moet deze simpel en voorspelbaar zijn, of mag die vol verrassingen zitten? Kun (en wil) je respect opbrengen voor elkaars standpunten en mogen meningsverschillen er gewoon zijn? Want als een verschil in denkwijze de reden is van een vechtrelatie, dan kan ieder beter zijn eigen weg gaan.

De 1 + 1 = 3 relatie

Dit onderwerp brengt me tegelijkertijd op de belangrijkste relatie die we kennen: het samenwonen van twee mensen. Daarin zijn verschillende denkwijzen het meest merkbaar en vaak problematisch.

Naar mijn idee zijn er 3 soorten van deze relatie:

1+1=1

Dit is de relatie, waarbij de twee betrokken personen precies hetzelfde doen en denken. Altijd samen uit, samen thuis, altijd over dezelfde onderwerpen spreken, als een Siamese tweeling.

1+1=2

Dit is de relatie waarbij de twee betrokken personen beiden hun eigen gang gaan, en elkaar zelden echt tegenkomen (noch thuis, noch in gesprek). Hun wegen lopen als het ware parallel, met een tussenberm.

1+1=3

Dit is de ideale relatie die beide elementen van hierboven in zich heeft maar aangevuld wordt door een gezamenlijke ontdekkingstocht naar ‘meer’. Samen op zoek zijn naar nieuwe ervaringen om daar beiden afzonderlijk èn samen wijzer van te worden. In deze relatie zit een stimulans die gericht is op een ‘groei en bloei’ en een diepere verbinding met de ander. Iets wat alleen binnen het bereik ligt van de intieme 1:1 relatie met iemand waarbij je je letterlijk en figuurlijk helemaal bloot kunt geven.

Ben ik nu aan het zweven? Voor sommigen wel, maar ik durf best te beweren dat elk mens verlangt naar zo’n verbinding waarin hij en zichzelf kan zijn, en zich innig verbonden voelt met een ander. En dat is alleen haalbaar als je de moed hebt om verschillende denkwerelden in een relatie toe te laten.

Verkoudheid: in de kou gestaan?

Gerelateerde berichten

Geen reacties

Reageer op dit bericht

Powered by themekiller.com