In de verkiezingen kwam het weer naar voren: de zorgzame samenleving en de verbetering van de zorg. Maar wat is zorgzaamheid precies? Is dat het afwachten tot iemand iets vraagt en daarop positief reageren? Of gaat het om iets heel anders?

Een oogje in het zeil houden

Zorgzaamheid is niet wachten tot iemand iets vraagt, maar een waakzaam oogje in het zeil houden. En dat heeft alles te maken met toewijding en inzet. Want juist als de mens op zijn zwakst is, kan hij moeilijk iets vragen. Bij het uitwerken van ons ‘zorgsysteem’ gaat het dan ook steeds vaker over het geven van werkelijke aandacht in plaats van de bekende zorgverrichtingen. Die steunkous of die druppel in het oog is maar bijzaak. Want veel belangrijker is om te weten hoe iemand zich voelt en wat je kunt doen om daar wat verbeteringen in aan te brengen.

Zorg is echte betrokkenheid

Bij goede zorg hoort een echte betrokkenheid bij de mens, een werkelijke verdieping in zijn wel en wee. En daar hoort niet om gevraagd te worden. Want echte zorg is het onvoorwaardelijk GEVEN van aandacht, vanuit genegenheid. “ff checke” hoe het gaat, zodat je problemen op tijd ontdekt en kunt anticiperen op een verslechtering van de situatie. En daarmee wacht je niet totdat de persoon zelf een seintje geeft dat het fout gaat!

Zorg is geen bemoeizucht

Daarmee is zorg dus iets heel anders dan bemoeizucht. De moeder die haar kind constant vraagt wat hij allemaal doet en waarschuwt voor van alles en nog wat, is niet met zorg bezig. Die is bezig alles voor zichzelf af te vinken en het kind te reguleren of te controleren. Waarschuwen is geen zorgzaamheid, maar het voeden van angsten. En controle schaadt alleen het vertrouwen en helpt geen enkel mens vooruit.

Zorgzaamheid is weten waar je iemand een plezier mee doet

Zorgzaamheid is dus weten hoe je met iemand om moet gaan, hoe je iemand kunt laten praten en – vooral ook- hoe je iemand kunt verrassen. En ga er maar van uit dat je jouw eigen maatstaven daar niet op los kunt laten. Want ieder mens heeft iets anders nodig, en ieder mens vindt andere dingen leuk.

Een paar keer per week zie ik hele groepen in de dagbesteding. Mensen die vaak tegen hun zin worden opgehaald om zich te vermaken. Maar wat ze echt nodig hebben, krijgen ze niet geboden. En dat is het goede gesprek en de onverdeelde aandacht van de zorgverleners. Want die zijn bezig om iedereen ‘aan het werk’ te houden, binnen de regels en wetten die er allemaal gelden.

Eén mannetje ontglipt die dans en gaat lekker prevelend in zichzelf op ontdekkingstocht door de wijk.

Miljoenenjacht