Deze tijd doet me vooral denken aan de jaren ’60, de tijd waarin het leven (en het geluk) nog heel gewoon was. De TV was er wel, maar uitermate beperkt. Van een bioscoop en theater hadden we nog nooit gehoord, laat staan van een restaurant of kroeg waar je ‘zomaar’ iets ging nuttigen.
De evenementen bestonden uit bruiloften, een kermis en een fancy fair. En daar tussendoor was er alleen de familie, in groter of kleiner verband. Het leven bestond in het weekend vooral uit de kerk en wat lummelen in en rond het huis. Regelmatig kwamen de spelletjes op tafel, of er werd buiten iets verzonnen: elastiek-twist, kaatsieballen, handstand-tegen-de-muur met zijn allen, verstoppertje, ‘mesje pingelen’ of ‘schippertje mag ik overvaren’. En diegene, die daar zin in had, was de hele dag aan het lezen of knutselen. Zo was de buitenwereld bijzonder klein.
Het voordeel van ‘vervelen’: alles met aandacht doen
Nu we noodgedwongen thuis zitten en ‘niets om handen hebben’ dreigen vooral jonge mensen zich te gaan ‘vervelen’ (weten niet hoe ze zich moeten vermaken). Maar gelukkig worden veel mensen ook (weer) creatief en nemen ze dingen ter hand waar al jaren geen aandacht aan besteed is. Een grondige schoonmaak en het plegen van achterstallig onderhoud, alles met aandacht doen zonder enige druk van buitenaf. Gewoon weer eens bellen met elkaar, spontaan langs gaan bij iemand omdat je weet dat hij of zij thuis is. Niet met tien dingen tegelijk bezig zijn, maar alle tijd hebben om ‘gewoon te praten’. Geen haast, geen stress. Volgens Tich Nhat Hahn is er geen heilzamer leven dan dit (boekje ‘Vrede aanraken’, de kunst om in aandacht te leven).
Het klokje tikt nergens zoals thuis
Nu wordt het iedereen weer eens duidelijk dat het klokje nergens zo lekker tikt als thuis. Dat we blij mogen zijn met wat we hebben, en dat er niets belangrijker is dan de veiligheid en geborgenheid van ons eigen huis. Als we ons met ons eigen ‘gras’ kunnen bezighouden, hoeven we niet te kijken of dat van de buurman ook groener is. Als we ons niet in de buitenwereld kunnen laten zien, hebben we ook niets te showen. Opeens is iedereen ‘meer gelijk’ aan de ander, en wordt duidelijk dat oppervlakkigheid en schone schijn bijzonder weinig waarde heeft. Want als dit lang genoeg duurt zal blijken dat het geluk zich niet in de buitenwereld bevindt maar in onszelf.
Vluchten kan niet meer, hoe toepasselijk is dit liedje niet van Frans Halsema en Jenny Arean 😊
Geen reacties