Iemand die wat heeft, kan ook dingen verliezen. Dat geldt niet alleen voor huis en haard maar ook voor relaties, vriendschappen en een partnerschap. In het vorige artikel heb ik al aangegeven dat een groot verlies en een blijvend verdriet daarover een risicofactor vormt voor kanker. Maar wat is dit verlies precies?

Datgene waarmee je jezelf uitdrukt

Klinisch psycholoog en psychotherapeut Ph. D. Lawrence LeShan schrijft in zijn boek Cancer as a turning point (1994) dat de context waarbinnen kanker ontstaat “het verlies is van het belangrijkste waarmee de persoon zichzelf uitdrukt en het onvermogen om een betekenisvol alternatief te vinden”. Dit verlies heeft doorgaans te maken met het overlijden of gescheiden raken van de meest dierbare (ouders, partner, kind, huisdier) of het al dan niet gedwongen opgeven van een baan. Door de zware gevoelsschok, die dit teweeg kan brengen, wordt het leven daarna als volkomen onbevredigend en leeg ervaren. De persoon in kwestie gaat dan denken dat hij net zo goed dood kan zijn en die boodschap wordt doorgestuurd naar het lichaam.

De Duitse oncoloog Ryke Geert Hamer beschrijft deze wisselwerking tussen lichaam en geest in zijn lijvige boekwerk Die Vermächtnis einer Neuer Medizin, waarin hij ook de “IJzeren regel van kanker” heeft vastgelegd. Hij zegt dat de betreffende gevoelsschok een electromagnetische kortsluiting teweeg brengt in een deel van de hersenen waardoor dit deel geïsoleerd raakt en niet meer de juiste informatie doorgeeft aan het bijbehorende orgaan. Deze storing heeft hij ook in wetenschappelijke experimenten op CT-scan vastgelegd.

Gevoel van hopeloosheid

De diepe gevoelsschok, waar het hier over gaat, is meer dan de schok die wij allemaal ervaren als er plotseling iets dramatisch gebeurt (daar komen we in het algemeen wel overheen). Het gaat hier om een diep en blijvend gevoel van hopeloosheid dat raakt aan de kern van ons bestaan en maakt dat we niet meer in staat zijn de draad naar de toekomst op te pakken. Diep van binnen missen we het gevoel van betekenis en komt alsmaar de boodschap door dat we niet meer nodig zijn.

Dit gevoel heeft echter niets te maken met de ‘gewone’ depressiviteit en zal daarom niet snel worden opgemerkt. Want mensen die met kanker te maken krijgen vallen niet onder de noemer depressief. Ze zijn naar buiten toe altijd positief, relativerend, gezellig en vol grappen. Maar er is niets verraderlijker dan dat, want van binnen ligt er een sluipmoordenaar op de loer.

Loslaten: vaarwel zeggen