Het vreselijke nieuws dat een paar 14-jarige meisjes door mannelijke leeftijdsgenoten zijn omgebracht, maakt weer duidelijk dat tienerjongens het in deze tijd niet gemakkelijk hebben. Ook deze jongens zijn immers als twee lieve, onschuldige baby’s geboren. Maar hoe kan iemand dan zo ontsporen?

Vaders niet (meer) in beeld

Een heel belangrijk verschijnsel is dat veel jongens moeten opgroeien zonder ‘man’ (vader of vaderfiguur) in hun omgeving. Ze worden, na een scheiding, vooral toevertrouwd aan de moeders en als er sprake is van een vechtscheiding komen ze meteen al in een emotionele spagaat terecht. De vader deugt immers niet, en met een beetje pech verdwijnt deze jarenlang uit beeld. Daarnaast is er in het lagere onderwijs nauwelijks een man te vinden en zijn er ook geen grotere broers in het spel waar ze zich aan kunnen spiegelen.
Is het dan gek dat zulke jongens niet weten hoe ze zich als een man moeten gedragen? (zie ook mijn artikel over mannelijke en vrouwelijke aspecten van 13 maart jongstleden)

Schuldgevoel van ouders

Iets anders wat kinderen geestelijk misvormt is het schuldgevoel van ouders waardoor ze geen ‘nee’ meer durven zeggen. Vooral na een scheiding doet dit zich vaak voor en wordt alles met de zogenaamde mantel der liefde bedekt: ‘het kind heeft het al zo moeilijk’.
Het kind heeft natuurlijk door dat hij alles kan maken, en wordt zo niet alleen de manipulator of de tiran van zijn ouders maar ook van anderen in zijn omgeving. Omdat hij nooit een halt krijgt toegeroepen of de consequenties van iets hoeft te dragen, zal hij zijn grenzen steeds verder verleggen om iedereen naar zijn hand te zetten.

Seks is macht

De tieners van nu hebben al lang geleerd dat seks gelijk is aan macht. Dat weten ze van internet, uit de media, van school. En meisjes voeden dat idee door dit machtsspelletje al jong mee te spelen en duidelijk te maken wie er met haar mag ‘neuken’ en waarom. In de ergste gevallen wordt dit allemaal ook nog eens uitgespeeld via de sociale media, waardoor er een emotionele schade wordt aangericht die onmeetbaar is. En dan hoeven we alleen maar te wachten op de ontsporing van dit kind, die een logisch gevolg is van de onmacht om mee te tellen of gezien te worden.

Meer respect voor de vader

Ik zou hier willen pleiten voor meer respect voor de vader als opvoeder van zijn kind (vooral van de jongen).  En dan spreek is met name de vrouwen aan. Zorg alsjeblieft dat je niet in een vechtscheiding belandt en bedenk dat de vader evenveel recht heeft op zijn kind als jij zelf. En ga begrijpen hoe belangrijk mannen zijn in het leven van een jongen. Hoe kunnen zij zich anders als man ontwikkelen en ontdekken hoe ze met hun mannelijke krachten om moeten gaan?

Wat dat betreft herhaal ik hier nog even wat onze Koning in zijn bekende interview zei: “ik heb er veel last van gehad dat ik het gevecht niet aan kon gaan met mijn vader toen ik volwassen moest worden. Ik moest hem ontzien omdat hij depressief was”. Want zelfs een chronisch zieke vader, die nog gewoon thuis is, kan een soortgelijk probleem vormen in de ontwikkeling van een kind.

De volgende keer kom ik op de moeder en de dochter.

Tienerdochters: vaak moeders beste vriendin