We leefden al in een wereld vol overbodige verpakkingen omdat er anders, heel misschien, ergens iets met het product zou kunnen gebeuren dat we niet opmerken. Want alles moet in het werk worden gesteld om te voorkomen dat er iemand (theoretisch) ziek kan worden van iets wat door een ander is aangeleverd (de zogenaamde productaansprakelijkheid). Dan raakt iedereen in paniek en regent het schadeclaims.

Nu zijn we zelfs zo ver, vertelde een vriendin, dat een boek dat teruggebracht wordt naar de bieb, drie dagen in quarantaine moet liggen voordat het weer kan worden meegenomen! Kan het eigenlijk nog gekker?

Onze zintuigen niet meer nodig

Al decennialang zijn onze levensmiddelen allemaal gewikkeld in een (vaak plastic) luchtdichte verpakking, die ondoordringbaar is van buitenaf. Dit om te voorkomen dat er zich een schadelijke bacterie of anderszins op het product zou kunnen nestelen. Daarbij wordt natuurlijk niet gerept over alle soortgelijke micro-organismen die zich IN elk natuurlijk product bevinden, en daar gewoon hun ‘werk doen’ (zoals er ook een Corona-virus lijkt te zijn aangetroffen in fruit/Tanzania).

Maar nu gaan we nog een flinke stap verder. Want de hele dag worden we gedwongen om met een spuitbus (vol chemicaliën) rond te lopen om ook alle ‘dode dingen’ die maar 1 keer zijn aangeraakt, weer te ‘ontsmetten’. Van deurklink tot aan supermarkt karretje, van tafeltje tot aan de stoel op het terras.

De Duitse Professor Hendrik Streeck (talloze video’s op Youtube) kan nog zo vaak zeggen dat er -na grondig onderzoek- geen werkzaam Corona-virus te vinden was op al deze spullen bij patiënten thuis, hij blijft een roepende in de woestijn. En dat zelfs de partner van een C-patiënt in de meeste gevallen niet besmet is geraakt, maakt ook niet uit. De al bestaande smetvrees is volop aangewakkerd en dat raken we nooit meer kwijt.

Lang leve de groeiende afvalberg, vol mondkapjes, handschoenen en plastic flesjes die nog sneller worden weggegooid dan dat ze gemaakt zijn.

Het vertrouwen in de natuur is weg

Bij de massa is het vertrouwen in de natuur niet alleen weg, maar is de natuur (in ruime zin) ook vijand nummer één. Terwijl de mensheid altijd in harmonie met de natuur heeft geleefd en de zintuigen hun werk lieten doen zodat je wist of iets okay was (kijken, ruiken, proeven, luisteren) doen we nu niets anders dan poetsen. Zo ernstig dat kinderen na een week voortdurend handenwassen op school al met kloven in hun handen lopen en iedereen je vol afgrijzen aanstaart als je je winkelkarretje niet eerst ‘reinigt’, of per ongeluk in de weg loopt.

En hoe kleiner en onzichtbaarder het organisme, hoe groter de paniek. Jaren geleden was iedereen hysterisch over een teek. Toen was er de processierups met zijn wapperende haartjes (die je niet zag), tussendoor kwam die enge mug nog eens langs (HIV, Malaria, Zika) en nu is het een virus dat ons plaagt. Het moet allemaal weg en dood. Want zonder die beestjes blijven we gezond.

Maar niets is minder waar!

Voordat ik verder in ga op ons immuunsysteem, hier eerst een hilarisch betoog van een komiek (George Carlin) die ons laat zien hoe idioot we bezig zijn en hoe die smetvrees ons al sinds jaar en dag teistert (Engelstalig): https://www.facebook.com/RobinWilliamsFansPage/videos/737658413729092/?v=737658413729092

Het immuunsysteem: het vermogen om orde op zaken te houden