Omdat we allemaal ‘vakantie’ krijgen van de baas, het recht om een tijdlang niet aan de normale verplichtingen te voldoen, willen we –in deze eeuw- ook allemaal op reis. Maar reizen is iets heel anders dan ‘vakantie vieren’. Reizen betekent onderweg zijn, rondtrekken, nieuwe culturen verkennen en dingen ontdekken. En vooral wat dat laatste betreft, blijkt dat veel mensen daar niet op zitten te wachten. Het lijkt er steeds meer op dat we alleen op vakantie gaan voor de ‘zon’ en dat die andere cultuur alleen maar lastig is.

Ik schets hier even het gedrag van grote groepen vakantiegangers:

Op zoek naar luilekkerland: all-inclusive

Dat is veilig en vertrouwd, je komt niet voor verrassingen te staan, weet wat je moet betalen, hebt alles bij de hand en wordt bediend. Als je hier voor kiest, zit je voor een dubbeltje op de eerste rang. De zon, het zwembad en het vermaak nemen een belangrijke plek in en –voor even- kun je je de koning te rijk voelen.

Liefst ‘eigen volk’ willen ontmoeten

Dit wil zeggen dat de meeste mensen graag in een groep reizen. Want zonder Nederlanders om je heen is het niet gezellig. Wat restaurants waar je ‘normaal’ kunt eten horen daar bij en zonder Amstel of Heineken kunnen de ondernemers het wel schudden.

Afdingen

De meeste mensen denken dat ze in het buitenland (behalve onze westerse landen) op alle prijzen wat mogen afdingen. Ook al is die prijs nog zo laag, we maken er een sport van om nog minder te betalen dan verantwoord is.

Klagen

Als de kwaliteitsstandaard van de dingen ook maar iets afwijkt van thuis, dan wordt er graag geklaagd. In het gunstigste geval wordt er gezegd ‘het is wel schoon, maar ….. het is niet zoals thuis’. Iedere dag schone lakens en handdoeken vinden we op vakantie vaak een normaal terwijl we die dingen thuis niet dagelijks vervangen.

Uitholling van de lokale cultuur

Door dit gedrag worden de landen die wij bezoeken steeds meer genoodzaakt hun eigen cultuur aan de wilgen te hangen. De lokale eettentjes verdwijnen door de all-inclusives, of ze vormen zich om tot hamburgertent: de maat van het ‘westen’. Kleine ondernemers die 12 uur per dag hun eigen spullen aanbieden wordt het vel over de oren getrokken omdat deze alleen nog voor kostprijs kunnen verkopen. In een cultuur waar water vaak schaars is en energie duur, vragen wij om krakend schone lakens en handdoeken die we zelf te snel vuil maken omdat we ze overal mee naar toe slepen. Naast de energie, die er verbruikt wordt, zijn er ook bleekmiddelen en wasverzachters nodig om ze voor de westerling acceptabel te maken (want het mag geen schuurpapier zijn).

Zo hollen wij de cultuur van ons gastland uit en dwingen wij dit land naar onze pijpen te dansen. We begeven ons niet onder het volk en wijzen al het unieke af dat het land heeft te bieden. En wat nog erger is? We zorgen er ook voor dat ons reisgeld de lokale bevolking niet ten goede komt maar in handen valt van grote buitenlandse investeerders in dat land die zich kunnen permitteren om een all-inclusive neer te zetten met behulp van vaak onderbetaalde werknemers.

Angst voor het onbekende?

Wat maakt eigenlijk dat we dat allemaal zo willen? Is dat angst voor het onbekende, of is het alleen maar een voortdurende demonstratie van onze hoge eigendunk? Zijn we nou wereldburgers of nog steeds dat volk op houten klompen? Is dit de tolerantie, die wij zo graag uit willen dragen, of is het pure zuinigheid en bekrompenheid?

En wat heeft dat met het eigenlijke reizen te maken? Als wij zelfs geen kennis willen nemen van een andere cultuur en daar precies hetzelfde willen doen als thuis, waarom blijven we dan niet thuis? En hoe kunnen we dan van buitenlanders vragen om meteen te integreren en zich als Nederlander te gedragen?

Jarig