De grote vraag na voorgaand artikel is wat maakt dat wij ons allerlei mankementen aan laten praten. En daaraan gekoppeld is de vraag waarom zoveel mensen zichzelf een etiket opplakken. Want naast ADHD-ers en autisten wemelt het ook van mensen die zich presenteren als hoogbegaafd of hoog sensitief, als een nieuwetijdskind of een ander begenadigd wezen.
Waar komt deze behoefte aan verbijzondering vandaan?
Wie weten niet meer wie we zijn
De behoefte aan etikettering is een teken dat we onze identiteit zijn kwijtgeraakt en dat we op zoek zijn naar wie we nu eigenlijk zijn. We lijden dus aan een soort collectieve identiteitscrisis, waarbij we voortdurend twijfelen aan onszelf en elkaar ‘overschreeuwen’ om beter gehoord of gezien te worden.
Goed beschouwd is het leven één groot marketing- en verkoopspel geworden waarbij iedereen meent zich op een bijzondere manier te moeten aanprijzen. Wij lijken, net als een wasmiddel waar elke keer een ander enzym aan wordt toegevoegd, telkens nieuwe kwalificaties nodig te hebben om onszelf te handhaven. Want het draait niet meer om onze kern (het zijn) maar om de prestatie in de buitenwereld. Alles moet hyper, super, bijzonder of episch zijn en gewoon is niet meer goed genoeg. Nog nooit hebben wij het mens-zijn zo laag gewaardeerd.
Hoogbegaafd en hoog sensitief: van alle tijden
Als compensatie voor deze lage waardering zijn er steeds meer mensen die zichzelf hoogbegaafd of hoog sensitief noemen. Maar zouden er nu werkelijk zoveel mensen zijn die als zodanig kunnen worden aangemerkt?
Ik denk van niet. In vroegere tijden was het meten van het IQ niet alleen onbekend maar ook irrelevant. Er was maar een beperkte keuze in het onderwijs en daar nam iedereen aan deel, meer of minder intelligent. Een noodzaak om het IQ te meten was er dus niet, want iedereen ging toch naar dezelfde klas en de talenten selecteerden zichzelf wel uit in de praktijk zonder dat daar ooit een punt van werd gemaakt.
Ook het woord hoog sensitief had nog nooit iemand in de mond genomen. Zo’n kind werd vroeger ‘dromer’ genoemd, of gewoon gevoelig, minder goed in staat om het leven logisch of rationeel te benaderen. Maar ook dat was een vanzelfsprekend onderdeel van de gemêleerde groepen van toen.
Om nog maar niet te spreken van nieuwetijdskinderen (wat dat ook precies moge zijn). Ook die zijn van alle tijden, net als oude zielen, omdat dat inherent is aan het begrip reïncarnatie.
Stop met de verbijzondering en wees jezelf
Willen wij gezond worden of blijven, dan is het beter om al die etiketten te vergeten en gewoon onszelf te zijn: uniek, zonder een tweede exemplaar daarvan.
Dan zijn we lekker weer terug bij af: een land vol mensen die zich niet meer in een hokje laten duwen maar stuk voor stuk zichzelf kunnen zijn, met een eigen DNA, een eigen karakter en eigen talenten. Dan hoeft niemand zich meer minderwaardig te voelen, noch verheven boven de ander.
Hierna kom ik op dat wat psychische stoornissen ons proberen duidelijk te maken.
Geen reacties