Eén van de grootste problemen in onze gezondheidszorg is volgens de deskundigen obesitas: vetzucht. Dit verschijnsel, dat inmiddels al 50% van onze bevolking aangaat, zou verantwoordelijk zijn voor allerlei aandoeningen in het lichaam, waaronder hart- en vaatziekten, diabetes en kanker (onze welvaartziekten). Nog afgezien van het feit of ik het met deze conclusie eens ben (zie mijn artikelen van het afgelopen jaar) valt niet te ontkennen dat dit alles te maken heeft met onze consumptiedrang: ‘het zoveel mogelijk innemen wat er te koop is’.
Jaren ’70: rank en slank
Op facebook kom ik herhaaldelijk video’s tegen van popconcerten en cabaretiers uit de (begin)jaren ’70 van de vorige eeuw. Naast de geweldige liedjes (Goud van Oud) en voordrachten (o.a. Koot en Bie) is het meest opvallend aan die filmpjes dat iedereen rank en slank is. Geen grammetje teveel.
En dat komt overeen met mijn eigen jeugd, waarin Billy en Bessie Turf alleen in een stripboek voorkwamen. Frisdranken en chips kregen we niet, de enige koekjes die we kenden waren biscuitjes en het tussendoortje was een beschuit met kaas. Daarnaast was iedereen altijd in beweging. Geen enkel ‘hebbeding’ dat ons ervan weerhield om op pad te gaan. Want buitenshuis viel er altijd meer te beleven dan binnen.
Lichamelijke honger = geestelijke honger
In psychologische zin is obesitas het resultaat van een niet te stillen honger naar ‘meer’, een honger naar dingen in het leven die er echt toe doen (liefde, warmte, respect, zingeving, zelfvertrouwen). Op de een of andere manier zijn we dat in de afgelopen decennia kwijtgeraakt. Elke keer denken we dat we gelukkig zullen worden van dat ‘nieuwe ding’ maar niets is minder waar. Zo proberen we steeds meer in te nemen maar is er niets waar we echt blij van worden. Zoals een snoepje het hongergevoel niet weg kan halen, geeft ook een oppervlakkig uitje of het zoveelste partijtje geen voldaan gevoel.
Verveling en depressie
Zo dreigen we aardig verveeld en depressief te raken. Als je de buitenwereld niet meer in durft omdat die onveilig lijkt te zijn en als je alles vanuit de luie stoel kunt regelen, dan is er niets wat ons nog uitdaagt om erop uit te trekken. Door elke verjaardag en feestdag nog luxer op te tuigen, worden deze niet gezelliger. En als er elke week een nieuw evenement op stapel staat, valt er nooit iets echt te beleven.
Is het dan gek dat steeds meer mensen grijpen naar al dat ‘lekkers’ om hun onbehagen te compenseren?
Geen reacties