Het is al lang geen uitzondering meer dat de juf van de peuterklas de hele dag appjes stuurt naar de ouders om ze op de hoogte te houden van wat hun kind allemaal doet. Maar wat doet met het kind? En wat zegt dat over de ouders?

Het kind: benauwd

Het kind moet vooral de kans krijgen om zichzelf te ontwikkelen, op zijn eigen manier. Maar wat gebeurt er met de ondeugden, de creativiteit, de zelfstandigheid en de ontwikkeling van de eigen kracht van een kind als de ouders alles meteen weten en becommentariëren (want dat gebeurt)? Waar blijft de spontaniteit van een kind? Hoe kan een kind leren zelf dingen op te lossen of recht te zetten als de ouders zich er meteen mee bemoeien? Wat blijft er over van de verhalen die een kind zelf zou moeten vertellen? En waar blijft het recht van het kind op geheimpjes?

Daar moet een kind het wel benauwd van krijgen.

De ouders: vooral bang

Wat is er aan de hand met ouders die hun kind wel uitbesteden maar op de hoogte willen zijn van alles wat het kind doet (inclusief de poepluier en het slaapje)? Die zijn vooral bang, als je het mij vraagt. Bang dat hun kind niet voldoet aan hun eisen ten aanzien van gedrag en prestatie. Die zijn bang dat hun een mogelijkheid ontschiet om het kind te vormen naar hun ideaal. Die hebben van hun kind een ‘project’ gemaakt, waar ze de hele dag controle over willen hebben. Deze ouders verliezen uit het oog hoe belangrijk het is om een kind zichzelf te laten zijn, zichzelf te ontdekken in zijn eigen tempo en op zijn eigen manier. En ze vergeten dat het kind recht heeft op privacy.

Geen eigen leven meer

Per saldo hebben noch de ouders noch het kind een eigen leven. Want ze zijn de hele dag bezig om hun doen en laten met elkaar uit te wisselen. In het extreemste geval komen de ouders nauwelijks toe aan het eigen werk dat ze zo nodig willen hebben (van ieder appje moet immers ook nog verslag worden uitgebracht aan een collega).

Als deze trend zich voortzet, hebben we straks een generatie ouders die hun kinderen niet meer los kan laten. En jong volwassenen die niet zonder de voortdurende aandacht van hun ouders kunnen.

Is dat Utopia, of is dat een verschrikking?