Buren zijn voor Nederlanders een belangrijk ding. In Twente en de Achterhoek kennen ze nog steeds de ‘noaberplicht’, de plicht om de naaste buren met raad en daad bij te staan. Maar ook in andere delen van ons land kennen we de goede buur waar we op terug kunnen vallen als het even nodig is.

Maar kunnen ‘nieuwe Nederlanders’ ook op zo’n buurman rekenen?

Géén noaber voor nieuwe Nederlander

Nee, nieuwe Nederlanders kunnen niet rekenen op een goede en betrokken buur. Zij worden niet zomaar welkom geheten, want eigenlijk willen we ze hier liever niet. Dus doen we net of ze niet bestaan. Om dan vervolgens te gaan klagen dat ze niet integreren en participeren.

Maar stel dat je zelf in een vreemd land terecht komt, waar je niemand kent. Een land met vreemde gebruiken en een taal waar je geen touw aan kunt vastknopen. En waar je helemaal op jezelf bent aangewezen. Hoe kom je dan in contact met mensen die niet op jou zitten te wachten en die jou niet begrijpen? Hoe weet je wat de regels daar zijn? En hoe moet je de eerste stap zetten richting een vreemde waarvan je niet weet of  je hem wel of niet aan moet kijken, wel of niet een hand moet geven, wel of niet moet groeten?

Dan voel je je gewoon eenzaam en ongelukkig. En hoe snel je ook je best doet om de taal te leren spreken, je bent en blijft een vreemde als je geen buren hebt die je de weg kunnen wijzen.

Stel je voor

Komen er ‘mensen van verre’ in jouw buurt wonen? Stap dan op hen af en stel je voor. Heet hen welkom, biedt ze een kopje koffie aan en vraag of je ze ergens mee kunt helpen. Maar beoordeel ze niet op het feit dat ze niet uit zichzelf naar je toegekomen zijn. Want in veel culturen ‘doe je dat niet’ en wacht je op een introductie van anderen.
Dan is het goed om te bedenken dat wij, Nederlanders, misschien wel het meest vrijpostige volk op aarde zijn en dat we nog iets kunnen leren van nieuwkomers die hier een leven proberen op te bouwen.

Voor hen geldt in ieder geval dat een goede buur vele malen beter is dan een verre vriend!

Arbeid adelt