Gezondheid

Alzheimer: “ik weet het niet meer”

Als er één ‘ziekte’ is die voortdurend onder onze aandacht wordt gebracht, dan is het wel de ziekte van Alzheimer (kortweg Alzheimer genoemd). Veel bekende Nederlanders doen hun verhaal hierover en hun woorden zijn allemaal hetzelfde: ‘het doet me zo’n pijn om haar zo te zien’.

Wat is het toch dat Alzheimer bij ons teweeg brengt? Waarom is de emotionaliteit rondom Alzheimer zo anders dan rondom MS, Parkinson of kanker? Is dat omdat wij moeite hebben met respect voor iemand die ‘niet bij zijn volle verstand is’? Kunnen wij niet omgaan met een volwassene die dezelfde zorg en aandacht vraagt als een kind? Of voelen wij ons eigenlijk alleen maar schuldig?

Functieverlies van de hersenen

Alzheimer is een degeneratieve aandoening van de hersenen waarbij de patiënt een stuk geheugencapaciteit lijkt kwijt te zijn en niet meer weet hoe dingen in het dagelijkse leven werken (dementie). In het algemeen gaat het om mensen van 65+, maar Alzheimer kan zich ook op jongere leeftijd voordoen. De ziekteverschijnselen die hierbij horen zijn:

Ernstige problemen met het geheugen
Zich niet meer goed kunnen uitdrukken met woorden of woorden niet meer goed kunnen begrijpen (afasie)
Problemen met het uitvoeren van handelingen (apraxie)
Problemen met het herkennen van objecten (agnosie)
Niet meer goed logisch kunnen denken, gevolgtrekkingen maken of plannen
Problemen met de aandacht, concentratie, snelheid van denken
Problemen met visueel-ruimtelijke vaardigheden

Wat er dagelijks om hen heen gebeurt, vergeten ze meteen (korte termijn geheugen/de feitenkennis) terwijl het  emotionele geheugen, waar de gevoelsherinneringen in liggen opgeslagen, in topvorm lijkt te zijn.

“Ik weet het niet meer…”

In psychologische zin heeft Alzheimer te maken met een vlucht uit de werkelijkheid, het stoppen met verantwoordelijkheid te nemen in het leven (als een kind). Dit doet zich vooral voor bij mensen waarbij het leven zich voornamelijk onbewust heeft afgespeeld, met nauwelijks aandacht voor de eigen creativiteit of dat wat hem innerlijk bezig hield. Deze persoon is dan ook onvoldoende vertrouwd met zijn eigen gevoelskern (ziel) en is onmachtig om dit alsnog te herstellen.

Iemand met Alzheimer voelt zich dus niet langer thuis in het leven en geeft het op. Hij of zij zegt steeds vaker ‘ik weet het niet meer’ en beweegt zich onbewust en glijdend van het leven naar de dood.

Ziekte van de  21ste eeuw?

Het is niet zo vreemd dat juist deze tijd gekenmerkt wordt door de ziekte van Alzheimer. De groep 65+ers bestaat immers uit mensen die –na de oorlog- alleen maar hard gewerkt hebben, het hoofd vaak moeilijk boven water konden houden en met hun grote gezin nauwelijks tijd en aandacht hadden voor zichzelf (hun zielenleven).

Deze mensen hebben de ‘revolutie’ meegemaakt van een eenvoudig en sober plattelandsbestaan naar een snelle economische groei, een flitsende technologische voortuitgang en een stadscultuur. De geloofsbeleving, met vaste momenten van innerlijke rust en bezinning, is gaandeweg uit hun beeld verdwenen en als klap op de vuurpijl wordt deze groep ook nog eens buiten spel gezet door hun welvarende kinderen die nauwelijks tijd voor hen hebben.

Is het dan gek dat zij, die nooit veel zorg of aandacht hebben gekregen maar volop hebben gegeven, het welletjes vinden en er niets meer van willen weten?

Zorg voor de ziel

Net als bij alle andere gezondheidsproblemen geldt ook voor Alzheimer dat we meer tijd en ruimte moeten maken voor ons zielenleven. Als we leren om onze prestatiemaatschappij wat minder waarde toe te kennen, geen dingen meer wegstoppen die we niet meer willen weten en ons wat vaker op dingen bezinnen (bewust gaan leven) dan zou de ziekte van Alzheimer zich best eens kunnen beperken tot deze generatie in het begin van de 21ste eeuw.

Tegelijkertijd kunnen we alle mensen die aan Alzheimer lijden beter helpen door aandacht te besteden aan het leven dat achter hen ligt en hoe ze zich voelen dan te hameren op hun dagelijkse routine. Daarmee zouden we niet alleen hen van dienst zijn, maar ook onszelf omdat we dan een bepaalde rekening kunnen vereffenen (zorg en aandacht voor onze ouders).

IQ: niet het enige wat telt

 

Gerelateerde berichten

Geen reacties

Reageer op dit bericht

Powered by themekiller.com