Gezondheid

De nieuwe Donorwet: wel of niet

Hij ligt klaar om ingevoerd te worden, de nieuwe Donorwet die bepaalt dat iedereen -bij overlijden- zijn organen in principe af moet staan. Want er is een chronisch tekort aan organen, onderdelen van mensen, die voor een ander nog betekenis kunnen hebben.

De onaantastbaarheid van het lichaam: een grondrecht

De Donorwet maakt dus iedereen die niets heeft laten vastleggen automatisch tot donor. Daarvan zou je kunnen denken: ‘okay, als ik het niet wil, dan hoef ik het alleen maar te zeggen’. Maar dat is de omgekeerde wereld. Want als je dat door trekt, dan zou je ook een wet kunnen maken die bepaalt dat alles wat je niet meer nodig hebt gewoon door anderen in beslag kan worden genomen.

We hebben onze mond vol van het woord privacy, maar als er iets aan de essentie van dit woord raakt, dan is het wel ons eigen lichaam. In de Grondwet is dit het belangrijke recht op de ‘onaantastbaarheid van het lichaam’. Gaan we nu echt morrelen aan die essentie van onze maatschappij?

Een gift van de ziel

In alle commentaren die deze wet oproept, is dat van de Christen-democraten het meest steekhoudend. Die vinden dat orgaandonatie een ‘gift’ moet zijn, iets wat bewust uitgaat van de gever zelf en waar de overheid zich niet mee moet bemoeien. De Dalai Lama huldigt ditzelfde standpunt en stelt zelfs dat de donatie alleen maar kan slagen als de gever en de ontvanger daarin een zelfde soort intentie en dankbaarheid aan de dag leggen. Want het lichaam is het eigendom van de ziel.

Omdat we de verbinding tussen het lichaam en de ziel niet meer weten te leggen, zijn we een orgaan echter gaan beschouwen als een willekeurig onderdeel van een machine. Maar een orgaan is van een wezenlijk andere orde dan een kunstknie of -heup. Dat is ook de reden dat een donororgaan alleen kan worden weggenomen uit een nog levend lichaam.

Blijft er een stukje ‘ziel’ achter?

De mensen die wel uitgaan van een samenhang tussen lichaam en ziel, hebben vooral bezwaar tegen de orgaandonatie omdat er een stukje ziel op aarde achter blijft dat verweven wordt met de ziel van de ontvanger. Iemand die dit heel goed uitlegt, is (onder meer) Hans Stolp in zijn boek ‘Orgaandonatie, waarom wel, waarom niet’.

Hij geeft daarin onder meer aan dat steeds meer ontvangers van een nieuw orgaan merken dat zij, naast het ontvangen orgaan, ook herinneringen en emoties van de donor hebben meegekregen. En hij gaat in op wat orgaandonatie betekent voor het stervensproces als mensen om die reden overlijden op de operatietafel (nog los van wat de betekenis die dat heeft voor de nabestaanden).

Iedereen die nog twijfelt doet er dus verstandig aan om zich nog even in dit onderwerp te verdiepen.

Tijd om te beslissen

Ook al begrijpen we niet precies hoe die samenwerking tussen lichaam en ziel verloopt, toch zullen we ons nu moeten afvragen wat wij willen. Want als we niet zelf beslissen, dan beslist de overheid.

En voor het nemen van die beslissing geldt -wat mij betreft- maar één belangrijke regel: als je wel wilt ontvangen, dan zul je ook bereid moeten zijn om te geven!

Liegen: gemiddeld twee keer per dag

 

Gerelateerde berichten

Geen reacties

Reageer op dit bericht

Powered by themekiller.com