Sommigen vragen zich af waar al die aandacht voor onze emoties en gevoelens voor nodig is. Als je geen gekke dingen doet of wenst, dan loopt alles toch vanzelf?
Natuurlijk is dat een mogelijkheid. Als alles inderdaad vanzelf loopt, dan hoef je niet overal bij stil te staan. Dan behoor je tot die kleine groep mensen waarvoor geluk heel gewoon is.
Maar waar komen al die mensen vandaan die kampen met depressiviteit, een burn-out en alle mogelijke ziekten? Waarom wordt er zoveel gemopperd en gekankerd in onze maatschappij? Waarom blijven de kosten van onze gezondheidszorg zo hard stijgen als we allemaal okay zijn?
De Beuk erin
Wijlen Bram Vermeulen, die ooit een cabaret duo vormde met Freek de Jonge, bracht in 1999 zijn ‘liederen van verandering’ uit met ‘De Beuk erin’, een liedje waarmee hij aan wilde geven dat we aardig aan het afstompen waren. Het monotone leven, waaruit de gevoelens en emoties waren weggeschrapt, was voor hem in ieder geval geen optie:
Als ik niet meer huil
als ik de nevel zie boven de stille velden
hoe als de zon zijn stralen breekt
uit gaten in de lucht
hoe vogels strepen trekken in hun vlucht
als ik daarom niet meer huil, wil ik dan nog wel bestaan?
en als ik niet meer huiver
als ik de kleuren zie
hoe ze tot paars verglijden
hoe de nacht de dag verdrijft
en plaats maakt voor de maan
als ik de luide kreet tot stilte hoor vergaan
als ik dan niet meer huiver, wil ik dan nog wel bestaan?
en als ik niet meer schreeuw
als ik de beelden zie
hoe geweld eenvoudig toeslaat
hoe de verveling van teveel
en onverschilligheid overgaat
als de domheid van de dood
mij met stomheid slaat
als ik dan niet schreeuw, wil ik dan nog wel bestaan
ik meet alles wat ik zie af aan wat ik eerder zag,
zodat ik nooit iets anders denk dan wat ik al dacht
zo gaat het keurig net zoals ik had verwacht
alles veilig en bekend, dan is het nooit onverwacht
alles past, niets is te groot
ik hoef niet eens te overleven
want ik ben al dood ………………………….
Pleidooi voor passie
Deze tekst van Bram Vermeulen is een pleidooi voor het doorbreken van de sleur en eens echt te gaan voelen. Emoties toe te laten en betrokken te zijn bij alles wat er gebeurt. En af te rekenen met het automatisme waarmee we dingen doen.
Zijn tijdgenoot Ramses Shaffy deed precies hetzelfde met zijn lied “Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder”. Ook hij zag dat we onze emoties aan het verstoppen waren en aan de essentie van het leven voorbij gingen.
En dan zijn er nog veel andere zangers van eigen bodem die ons zo diep raken, zoals Boudewijn de Groot, Stef Bos en Harrie Jekkers (Ik hou van mij). Dat is niet omdat ze nieuwe waarheden verkondigen maar omdat ze onze diepste verlangens (passie) vertegenwoordigen.
Dus waarom zouden we hier niet meer tijd voor vrijmaken?
Geen reacties