Er wordt door veel mensen niet alleen overdreven gereageerd als het om eten of bewegen gaat, maar ook om andere dingen die het leven als geheel betreffen. Zonder zijn medicijnen durft niemand meer op pad, als er iemand rookt raken veel mensen van hun rabat. En op zoiets normaals als het weer worden we elke dag met kleuren voorbereid. Zo heerst de code rood intussen op allerlei fronten.

Opgefokt

Een overdreven emotionele reactie op iets wordt ook wel hysterie genoemd. Vanuit een innerlijke onrust (angst) reageert iemand dan overspannen op een situatie die hij duidelijk niet onder controle heeft. Zo werd er lange tijd hysterisch gereageerd op de komst van vluchtelingen, en als er ergens een tas onbewaakt blijft staan is er meteen paniek omdat er ‘mogelijk een bom in zit’. Een simpele Burkini op het strand haalde onze angst naar boven voor een aanslag, en zonder Appje van de camera thuis durft niemand meer met een gerust hart te vertrekken.

Zo raken we aardig opgefokt door een gewoon gedrag of een enkel incident als een massaal gevaar te zien.

Beren op de weg

Het aantal beren dat iemand op zijn weg ziet staan, neemt in ras tempo toe. En daarom kunnen we op nieuwe maatregelen wachten: een helm voor op de fiets, niet meer roken op het terras (dus niet meer buiten), alleen maar koken op elektrische apparatuur (dus geen vuur), de gedwongen opsluiting van iemand die even niet spoort of een verklaring van goed gedrag (VOG) voor elk klusje dat je voor een ander doet.

Langzamerhand is de angst heer en meester in het leven van alledag, en wordt er alles aan gedaan om ons leven veilig te stellen.

Gezond verstand

Wat we langzaam aan het vergeten zijn, is ons gezonde verstand. En dat is door dingen heen kijken en alles beschouwen als een ‘normaal’ onderdeel van het leven. Als je hoofd beschermd wordt tegen een val, wordt je nek wel de dupe. Als iemand een aanslag wil plegen, dan vindt hij echt wel een manier om dat te doen. Zoals dat ook voor een inbreker geldt. Als je met het koken geen brand kunt stichten, dan valt die kaars wel om (tenzij je die ook verbiedt). En als je geen schadelijke stoffen via de lucht inneemt, dan komen ze wel in je lichaam via de medicijnen of cosmetica.

Aan ons lichaam ligt het allemaal niet, want dat is een prima zelfregulerend systeem. Maar ons levenseinde (onze grootste angst) zullen we nooit zelf kunnen bepalen, ook al doen we daar alle moeite voor.

De Tuinman en de Dood

Een oud gedicht uit de Babylonische Talmoed, bewerkt door  Pieter Nicolaas van Eyck (1887-1954)

Vanmorgen ijlt mijn tuinman, wit van schrik
mijn woning in: ‘Heer, Heer, één ogenblik!

Ginds, in de Rozenhof, snoeide ik loot na loot.
Toen keek ik achter mij. Daar stond de Dood.

Ik schrok, en haastte mij langs de andere kant.
Maar zag nog juist de dreiging van zijn hand.

Meester, geef mij uw paard, en laat mij spoorslags gaan.
Voor de avond bereik ik dan nog Ispahaan!

Vanmiddag – mijn tuinman was al lang weg gespoed-
Heb ik in ’t Cederpark diezelfde Dood ontmoet.

‘Waarom,’ zo vroeg ik hem, ‘Hebt gij van morgen vroeg mijn knecht gedreigd?’

Glimlachend antwoorde hij:
Ik was alleen maar verrast toen ik vanmorgen iemand hier aan het werk zag staan
Die ik vanavond moet gaan halen in Ispahaan’.

De nieuwe Donorwet: wel of niet