Gezondheid

ADHD en Autisme: vechten voor een eigen plek

Veel voorkomende persoonlijkheidsstoornissen zijn ADHD en Autisme. De wetenschap wil ons doen geloven dat dit ‘in de genen’ zit, maar dan is het de vraag hoe dit in de genen terecht komt als de ouders deze aandoening zelf niet kennen. Hoe kunnen de cijfers dan in een decennium zo explosief toenemen als het ongeveer 25 jaar duurt voordat er een nieuwe generatie is en de eventueel ‘foute’ genen zich gereproduceerd hebben?

Daarnaast heeft men ontdekt dat er in gevallen van ADHD kleine afwijkingen in de hersenen zitten. Maar is dat werkelijk de oorzaak of is het gewoon een ‘bijkomend verschijnsel’? (zie ook mijn artikel over de hersenen).
Zouden deze aandoeningen, net als alle andere kwalen, niet gewoon een signaal zijn dat er iets aan de hand is met de geest of ziel?

ADHD: ‘geef mij de ruimte’

De psychologische betekenis van ADHD is dat de betreffende persoon vastzit in zichzelf en alle kanten op stuitert omdat hij niet weet wat hij van zichzelf mag laten zien. Alle drijvende krachten hopen zich in deze persoon op om -op onvoorspelbare momenten- ongecontroleerd naar buiten te komen. Hij voelt zich in zijn expressie tegengehouden door ouders of opvoeders die als twee tegengestelde ‘richtingaanwijzers’ functioneren.

Iemand met ADHD heeft een sterke behoefte aan een weidse, psychische ruimte en een bevestiging dat hij zijn eigen talenten tot uitdrukking mag brengen. Hij vraagt als het ware om een erkenning van zijn unieke zijn waardoor hij zich veilig en beschermd kan voelen.

Autisme: ‘ik kan niets’

In alternatieve kringen wordt autisme ook wel een ‘incarnatieweigering’ genoemd: het leven beginnen met tegenzin. Deze persoon voelt zich op voorhand mislukt en buitengesloten, onwaardig om aan het leven deel te nemen. Hij leeft met de angst en de overtuiging dat hij niet kan voldoen aan alle voorwaarden om een goed mens te zijn, is te kritisch op zichzelf en voelt zich allerminst compleet en veilig. Hij bouwt een muur op rond zichzelf waardoor hij zich letterlijk afsluit van het leven en in zijn kleine comfortzone kan blijven.

Iemand met autisme heeft dan ook actieve ‘verwelkoming’ nodig van zijn eigen persoonlijkheid zonder dat er allerlei eisen aan hem worden gesteld. Hierdoor zal hij een beter contact met zichzelf kunnen ervaren zodat hij ook in contact kan treden met anderen.

Bij zowel ADHD als autisme draait het dus om een eigen plek in het leven, om voldoende waardering en respect voor wie ze (willen) zijn. Maar terwijl de ADHD-er zich in zijn uiting bekneld en tegengehouden voelt door mensen om zich heen, bouwt de autist zijn muren van binnenuit.

Protest tegen onze maatschappij?

Als je hier goed naar kijkt, dan is het ineens niet meer verwonderlijk dat ADHD en autisme (en alle varianten daarop) zo veel voorkomen in onze maatschappij. Op allerlei manieren proberen wij immers de mens te modelleren en in een harnas te hijsen van perfectie. En in dit streven gaat het individu, die unieke eigen persoon, telkens ten onder.
Is het dan vreemd dat zielen, die hun volgende reïncarnatie tegemoet zien, daarvan schrikken en terugdeinzen?

Zou deze ‘autistische epidemie’ niet een roep kunnen zijn om meer ‘vrijheid van zijn’, een collectief protest tegen de knellende structuren in onze maatschappij en alle onnatuurlijke ingrepen in de mens?

Dit lijkt mij wel waarschijnlijk.

Persoonlijkheidsstoornissen: een oer-twijfel omtrent zichzelf

Gerelateerde berichten

Geen reacties

Reageer op dit bericht

Powered by themekiller.com