De mens wil graag nog ouder worden dan de bijna 100 jaar die nu al vaak bereikt wordt. Dit streven komt vooral voort uit de angst voor de dood en de overtuiging dat de mens maar 1 keer leeft en er alles uit dat leven gehaald moet worden wat er in zit.
Daarnaast is de gemiddelde leeftijd een belangrijke graadmeter voor de welvaart en het welzijn van een land waarmee internationaal gezien gescoord kan worden. En welke politici of professoren zijn daar nu niet gevoelig voor?
Pillen: de oplossing voor alles
Hoe we dat leven kunnen verlengen, is al decennia lang onderwerp van studie. Alle hoop is inmiddels gevestigd op de ‘ouderdomspil’ voor 50+ers die de belangrijkste ziekten van de oude dag moet voorkomen door hem decennia lang te slikken. Maar waar heb ik dat eerder gehoord?
Verguisd en weggezet als kwakzalver
Al ruim 30 jaar geleden heb ik een boek gelezen van Dr. J.G. Defares met de titel ‘120 jaar jong’. Hij was een Nederlands arts, fysioloog, biomathematicus, auteur en songwriter. Hij studeerde medicijnen aan de Gemeentelijke Universiteit van Amsterdam (nu de VU) en promoveerde in 1956 aan de Universiteit van Utrecht. Daarnaast vervulde hij verschillende functies, waaronder hoofd longfunctieafdeling van het Academisch Ziekenhuis Groningen, gastdocent mathematical biophysics aan de Harvard universiteit en bijzonder hoogleraar mathematische antropobiologie aan de Rijksuniversiteit Leiden (1966-1976).
In ‘120 jaar jong’ beschreef Defares hoe je vitaal oud zou kunnen worden met bepaalde capsules van natuurlijke stoffen die de levensduur van de lichaamscellen met zo’n 50 jaar zouden verlengen. Deze visie was toen gebaseerd op allerlei wetenschappelijke experimenten die in het midden van de vorige eeuw in gang waren gezet.
Maar wat gebeurde er? Defares werd sterk verguisd en weggezet als de grootste kwakzalver van de 20ste eeuw. Dit soort onzin kon er bij ‘de wetenschap’ niet in en iedere collega haastte zich om zich van Defares te distantiëren.
21ste eeuw: de ouderdomspil
Intussen leven we in een mega pillen-cultuur en is de farmaceutische wereld druk bezig om levensverlengende middelen te produceren en te testen. Nu veel chronische ziekten onbehandelbaar blijken denkt men deze (beter) te kunnen voorkomen door het blijvend slikken van stofjes die onze cellen tot meer vitaliteit aansporen. En deze stofjes zijn –vanzelfsprekend-gebaseerd op de heilzame stoffen uit de natuur. Maar toen Defares daarmee kwam, was het kwakzalverij, zoals alle natuurlijke geneesmiddelen elke dag opnieuw onder de vlag van kwakzalverij geschaard worden.
Dat dit alles te maken heeft met de grootmacht van de farmacie en immense hoeveelheden geld, mag duidelijk zijn. Maar aangezien de farmacie alle werkzame stoffen uit de natuur haalt en ze dan uit hun natuurlijke verband rukt (isoleert en aanvult met chemische en synthetische stoffen) kennen de farmaceutische middelen allemaal bijwerkingen die de natuurlijke stoffen niet kennen. Dit zal ongetwijfeld ook gelden voor de toekomstige ouderdomspil.
En dan is er nog zoiets als ‘God’
Daarnaast gaat de farmacie voorbij aan iets wat net zo belangrijk is voor het menselijke bestaan als het lichaam, namelijk de geest. Ook Defares gaf aan dat er altijd nog een ‘God’ is die zeggenschap over het leven heeft (zie ook zijn boek ‘God bestaat gewoon’) en dat het leven niet geheel maakbaar is.
Maar daar trekt de wetenschap zich gemakshalve niets van aan. Want de westerse mens verkeert –helaas- nog altijd in de waan dat de farmacie het wel weet en dat lichaam en geest weinig met elkaar van doen hebben.
De spieren: onze bewegingsvrijheid
Geen reacties